[شهروند] هجدهم ژوئن ١٩٥٣ میلادی عمر رژیم سلطنتی در مصر رسماً به پایان رسید. در این تاریخ ژنرال محمد نجیب و ژنرال جمال عبدالناصر با ترتیب دادن کودتایی نظامی که به «خیزش افسران آزاد» مشهور شد، ملک فاروق را از تخت سلطنت به زیر کشیده و در مصر نظام جمهوری برقرار کردند. محمد نجیب به‌عنوان نخستین رئیس‌جمهوری مصر سوگند یاد کرد، اما پس از مدتی با توجه به وزن و محبوبیت بیشتر جمال عبدالناصر نزد نظامیان و مردم مصر، بالاجبار از قدرت کناره گرفت تا عصر ناصر در این کشور مهم شمال قاره آفریقا آغاز شود. عبدالناصر پس از خلع نجیب از قدرت، ابتدا ریاست شورای فرماندهی انقلاب را در دست گرفت و دو ‌سال بعد رسماً به عنوان رئیس‌جمهوری مصر سوگند یاد کرد. او از ژوئن ١٩٥٦ تا زمان وفات یعنی ٢٨ سپتامبر ١٩٧٠ میلادی، به مدت ١٤ سال بر مصر حکومت کرد. ناصر در این مدت نسبتاً طولانی تاثیری عمیق بر مصر گذاشت و کشورش را به عنوان خط مقدم مبارزه با رژیم صهیونیستی به دنیا شناساند.

تاثیر مصر از نهضت ملی شدن نفت ایران
نخستین اقدام بزرگ ناصر پس از تکیه زدن بر مسند ریاست جمهوری مصر، ملی اعلام کردن کانال سوئز بود که 26 جولای 1956 میلادی اتفاق افتاد. عملی که از تاثیر نهضت ملی شدن صنعت نفت ایران بر آن، بسیار گفته و نوشته شده است. تصمیم ناصر ولوله‌ای در جهان عرب به راه انداخت و دولت‌های انگلستان و فرانسه که کنترل کانال سوئز را در دست داشتند، به شدت خشمگین کرد. کانال سوئز در قرن ١٩ میلادی توسط فرانسوی‌ها حفر شد و پس از خروج آنان از مصر، کنترل کانال مشترکاً به دست پاریس و لندن افتاد. تصمیم دولت مصر این بود که استراتژیک‌ترین آبراه جهان توسط خود مصری‌ها اداره شود، اما استعمارگران اروپایی قصد پذیرش این واقعیت را نداشتند. در نهایت اما پس از کشمکش‌های دیپلماتیک بسیار، وظیفه آتش انداختن داخل این انبار باروت به فرزند شرور و نامشروع استعمارگران اروپایی یعنی اسرائیل سپرده شد.

تقبیح جهانی تجاوز استعمارگران به مصر
68 سال پیش در چنین روزی، برابر 29 اکتبر 1956 میلادی، ارتش رژیم صهیونیستی با عبور از مرزها و ورود به صحرای سینا، جنگ با مصر را آغاز کرد. با این‌که ابتدا تصور می‌شد این نیز جنگی عربی-اسرائیلی است، با فرود چتربازان انگلیسی و فرانسوی در صحرای سینا، مشخص شد دعوا بر سر کنترل کانال سوئز است و لندن و پاریس ضمن متحد شدن با تل‌آویو، تصمیم گرفته‌اند کار مالکیت کانال و احتمالاً در ادامه حکومت عبدالناصر را یکسره کنند. با وجود موفقیت‌های اولیه متجاوزان، به دلیل واکنش منفی جامعه جهانی، همچنین موضع مخالف آمریکا (به دلیل عدم مشورت متجاوزان با واشینگتن) و در نهایت عکس‌العمل شدید اتحاد جماهیر شوروی و تهدید علنی لندن و پاریس به حمله اتمی، انگلستان، فرانسه و اسرائیل مجبور شدند با طرح صلح سازمان ملل موافقت کرده و نهایتاً دست از پا درازتر خاک مصر را ترک کنند.