شهروند| شاید تا قبل از این‌که پدیده جوانی به نام حسین وفایی در بیلیارد ایران ظهور کند، رسیدن به سکوهای جهانی یکی از رویاهایی مسئولان فدراسیون در رشته‌ای بود که در ایران خیلی به آن توجه نمی‌شود. این اسنوکرباز جوان ایران که در نوجوانی دنیا را شگفت‌زده کرد و روی سکوی قهرمانی جهان ایستاد، حالا توانسته بعد از 4سال تلاش به جمع اسنوکربازان حرفه‌ای جهان راه یابد، افتخاری که خیلی راحت برای او به‌دست نیامده است. در ادامه گفت‌وگوی «شهروند» را با حسین وفایی می‌خوانید:
چه شد که بالاخره توانستی به جمع اسنوکربازان حرفه‌ای جهان راه پیدا کنی؟
من تقریبا 4 سالی است که مجوز حضور در جمع حرفه‌ای‌های جهان را گرفته‌ام اما به دلیل نداشتن ویزای انگلیس نمی‌توانم در مسابقات شرکت کنم. بالاخره بعد از کشیدن تمام سختی‌ها در سفری که به امارات داشتیم، موفق شدم روادید انگلیس را دریافت کنم و به جمع حرفه‌ای‌های جهان برسم.
تیم بیلیارد ایران هم به تازگی قهرمان غرب‌آسیا شد که خودت نیز با آنها حضور داشتی...
بله، من به این سفر رفته بودم تا برای ویزای خود اقدام کنم اما به دلیل این‌که حرفه‌ای شده‌ام، دیگر نمی‌توانم در مسابقات آماتور بازی کنم. تیم نتیجه خوبی گرفت و امیدوارم در آینده بقیه بیلیاردبازان ایرانی هم پیشرفت کنند.
فرد دیگری در تیم‌ملی می‌بینی که بتواند در سال‌های آینده در حد خودت کار کند و به سطح حرفه‌ای برسد؟
این را من نباید بگویم، اگر من بخواهم دراین‌باره حرف بزنم، می‌گویند مغرور هستی و همه به من می‌گویند سر جایت بشین چون خودت را فراتر از بقیه می‌دانی!
اولین مسابقه‌ای که در سطح حرفه‌ای جهان برگزار می‌کنی، چه زمانی است و آیا شانس قهرمانی هم داری؟
35 روز دیگر باید به انگلیس بروم؛ این روزها درحال آماده‌سازی برای این مسابقه هستم. روزی 5، 6 ساعت به صورت انفرادی تمرین می‌کنم زیرا حریف تمرینی ندارم. تا به حال در بزرگسالان قهرمان جهان نشدم اما این توانایی را در خودم می‌بینیم که به این افتخار بزرگ دست پیدا کنم.
گویا بیلیارد حرفه‌ای از نظر درآمد هم در سطح بالایی قرار دارد. درست است؟
بله، الان در انگلیس هر هفته مسابقه‌ای برگزار می‌شود که جایزه آن 500 تا 600میلیون تومان به پول ما می‌شود. مسابقه‌ای هم که قرار است در آن شرکت کنم، قهرمانی جهان است و جایزه یک‌میلیارد و 800 میلیونی دارد. توکل به خدا اگر بتوانم موفق باشم، در چند‌سال آینده می‌توانم پولدار شوم!
شاید برای خیلی از مردم عجیب باشد در رشته‌ای که در ایران خیلی توجهی به آن نمی‌شود، تو چطور توانستی به این سطح برسی؟
فقط می‌توانم بگویم که خیلی تمرین کردم. هر چقدر جلوتر می‌رفتم، این رشته برایم شیرین‌تر می‌شد. از 6 سالگی بیلیارد را شروع کردم و روزانه حدود 9 ساعت تمرین می‌کردم. اطرافیان و دوستان به من می‌گفتند چرا این‌قدر تمرین می‌کنی و می‌خواهی به کجا برسی؟ حتی می‌گفتند تو دیوانه شدی اما من امیدوار بودم و به هدفم نیز رسیده‌ام. اعتماد به نفس لازم را داشتم و در 17 سالگی قهرمان جهان شدم.
باتوجه به این‌که فرهنگ غلطی در میان برخی از مردم جا افتاده که فضای سالن‌های بیلیارد خیلی سالم نیست، خانواده‌ات با حضورت در این رشته مخالف نبودند؟
ورزش‌های بیلیاردی هرگز فضای آلوده‌ای ندارد؛ نه خبری از شرط‌بندی است و نه چیز دیگری. در ضمن اگر بخواهیم اینطور نگاه کنیم در تمام رشته‌ها افرادی هستند که چنین کاری می‌کنند. البته خانواده‌ام در ابتدا به دلیل همین فرهنگ غلط به‌شدت با من مخالفت می‌کردند و می‌گفتند که درست را بخوان اما من با حمایت پدرم هم درسم را خواندم و هم به ورزش پرداختم.
شنیده می‌شود بیلیارد در آستانه حضور در المپیک 2020 است، اگر این اتفاق بیفتد می‌توانی رویای کسب طلای المپیک را هم در سر داشته باشی؟
من هم شنیده‌ام که حضور بیلیارد در المپیک 2020 قطعی شده و از همین الان باید آماده آن رقابت‌ها شوم تا یک طلای تاریخی برای ایران به دست بیاورم.