[شهروند] «به نظر می‌رسد این حادثه حداقل به رهبران ایران کمک کرده باشد که نیاز فوری به پایان دادن به درگیری‌های خلیج‌فارس را در اولویت قرار دهند...» این جمله‌ای است از مارگارت تاچر نخست‌وزیر وقت انگلستان خطاب به رونالد ریگان رئیس‌جمهوری وقت ایالات متحده آمریکا که در آن به یک حادثه ظاهراً مثبت اشاره می‌شود! اما آن چه بود و تاچر از کدام حادثه می‌گوید؟ باید حدود 4 دهه به عقب برگردیم، به 12 تیر ماه 1367 خورشیدی. 36 سال پیش در چنین روزی، یک فروند هواپیمای ایرباس A٣٠٠ ایران که با 290 سرنشین از بندرعباس عازم دوبی بود، نزدیک جزیره هنگام هدف دو فروند موشک ناو آمریکایی «وینسنس» قرار گرفت و منفجر شد. در اثر این حمله همه  سرنشینان پرواز ٦٥٥ بندرعباس به دوبی که ٦٦ نفر آن‌ها را كودكان زیر ١٢ سال تشکیل می‌دادند، به شهادت رسیدند. بله، نخست‌وزیر انگلستان به این حادثه اشاره می‌کرد و مشخصاً از وقوع آن خرسند بود.

تصمیم غربی‌ها برای به زانو درآوردن ایران
اما ماجرا از کجا شروع شد؟ در هشتمین سال از آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، متحدان غربی صدام حسین تقویت توان نظامی رژیم بعث عراق را در اولویت سیاست‌های خود قرار دادند. در این ایام تحویل انواع جنگنده بمب‌‌افکن‌های میراژ و سوپراتاندارد فرانسوی به عراق را شاهد بودیم، که بغداد را قادر می‌ساخت سکوهای نفتی و تانکرهای ایران در خلیج فارس را دقیق‌تر و سهل‌‌تر از پیش هدف قرار دهد. رژیم بعث عراق نفت خود را از طریق خطوط لوله و کمک کشورهایی چون ترکیه و عربستان به فروش می‌رساند و از بابت هدف قرارگرفتن نفتکش‌های خود در خلیج فارس نگرانی خاصی نداشت. در چنین اوضاعی ایران با در پیش گرفتن یک سیاست دفاعی جدید، مقابله با کشورهای حامی عراق در منطقه را در دستور کار قرار داد. در نهایت انفجار یک نفتکش با پرچم کشور کویت که از حامیان بزرگ عراق در جنگ تحمیلی به شمار می‌رفت، و به دنبال آن درخواست کویت از واشینگتن برای اسکورت نظامی تانکرهای آن کشور، پای نیروی دریایی آمریکا را به منطقه باز کرد.

مدال افتخار بر سینه ناخدای آدم‌کش وینسنس
با ورود آمریکایی‌ها به خلیج فارس پیش‌بینی بروز درگیری نظامی بین آن‌ها و ایرانی‌ها کار چندان سختی نبود، چه آن که هدف این نیروی بیگانه نظامی نیز چیزی جز محدود کردن توانایی‌های دفاعی تهران در برابر بغداد نبود. حمله نیروی دریایی ایالات متحده به سکوهای نفتی ایران، هدف قرار دادن ناوهای سهند، جوشن، سبلان و از آن طرف برخورد ناو ساموئل بی.رابرتز با یک مین دریایی ارتش ایران، همگی از تلاش دو کشور برای به زانو درآوردن طرف مقابل خبر می‌دادند. اما در ادامه مشخص شد آمریکایی‌ها قصد ندارند بر اساس قواعد بین‌المللی که مهم‌ترین اصل آن دور نگاه داشتن غیرنظامی‌ها از عرصه نبرد است، کار را پیش ببرند. هدف قرار دادن یک هواپیمای غیرنظامی با نزدیک به 300 مسافر گواه این ادعاست و بعدها با انتشار اطلاعات جسته و گریخته مشخص شد واشینگتن چندان هم از وقوع این حادثه متأسف نبود و البته هیچگاه نیز بابت آن عذرخواهی نکرد، کما این که کاپیتان ویل راجرز ناخدای وینسنس پس از این واقعه توبیخ نشد و در پایان خدمت خود مدال افتخار نیز گرفت.