نامزد‌های دور دوم چهاردهمین انتخابات ریاست جمهوری ایران برای کسب کرسی ریاست جمهوری باید اکثریت نسبی آرای ماخوذه را به دست آورند. به استناد اصل ۱۱۷ قانون اساسی و ماده ۱۲ قانون انتخابات ریاست‌جمهوری، از میان نامزد‌های انتخابات ریاست‌جمهوری فردی به عنوان رئیس‌جمهور منتخب مردم تعیین می‌شود که اکثریت مطلق آرای مأخوذه را به دست آورده باشد. در غیر این صورت به استناد قوانین فوق، دو نفر اولی که بیشترین آرای مأخوذه را داشتند به مرحله دوم انتخابات ریاست‌جمهوری راه پیدا می‌کنند.
اما این سوال وجود دارد که نامزد‌های دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری، برای کسب کرسی رئیس‌جمهوری به چند درصد آرا نیاز دارند؟ آیا همچنان نیاز به اکثریت مطلق آرا دارند یا کسب اکثریت نسبی در دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری کافی است؟
به موجب نظریه تفسیری شورای نگهبان (شماره ۲۷۶۴، مورخ ۱۳۶۴/۴/۵)، در مرحله دوم انتخابات ریاست‌جمهوری، نامزدی که بتواند رأی بیشتر را به دست آورد به عنوان رئیس‌جمهور منتخب مردم اعلام می‌شود.
شورای نگهبان قانون اساسی در پاسخ به سوال وزیر کشور وقت در سال ۱۳۶۴، در رابطه با اینکه باتوجه به مشخص نبودن کیفیت انتخاب رئیس‌جمهور در مرحله دوم، آیا در مرحله دوم نیز اکثریت مطلق آرا ملاک عمل خواهد بود یا کسب اکثریت نسبی آرا کافی است؟ نظر خود را به نحو ذیل بیان کرده است.
نظر اکثریت (سه چهارم) اعضای شورا به شرح زیر اعلام شده است:
«در دوره دوم هر یک از دو نفر که اکثریت داشته باشند انتخاب می‌شود. نهایت این است که اگر در قانون انتخابات آرای مربوط به غیر این دو نفر باطل اعلام شود که در این صورت صاحب اکثریت به اکثریت مطلق انتخاب شده است و اگر آرای مربوط به دیگران را هم در جمع آرا به حساب بیاورد به اکثریت نسبی انتخاب شده است و در هر صورت نتیجه واحد است؛ و فردی که از دو نفر اکثریت دارد منتخب و بعد از آن تجدید انتخابات قانونی نیست.»
بنابراین، از میان دو نامزد راه‌یافته به دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۳، یعنی مسعود پزشکیان و سعید جلیلی، کسی به عنوان رئیس‌جمهور دولت چهاردهم انتخاب می‌شود که در انتخابات پانزدهم تیرماه رأی بیشتری کسب کند.