[شهروند] ماجرای گل‌های دیگو مارادونا، ستاره آرژانتینی و فقید جهان فوتبال به تیم ملی فوتبال انگلستان در یک چهارم نهایی جام جهانی 1986 مکزیک، مشهورتر از آن هستند که لازم باشد همه جزئیات آن در این مقال ذکر شوند. دو گلی که یکی با دست به ثمر رسید و دیگری پس از دریبل نیمی از بازیکنان انگلیسی حاضر در زمین محقق شد! گل‌های مارادونا در این بازی تمام شرایط لازم برای ارضای حداکثری عطش فوتبال‌دوستان سراسر جهان را داشتند، اما هم‌وطنان او در ورزشگاه آزتک مکزیکوسیتی و در مقیاسی بزرگتر، آرژانتینی‌های سراسر جهان به این بازی و نتیجه آن نگاهی فراتر از یک مسابقه جدی فوتبال داشتند. آن‌ها 4 ‌سال قبل را به یاد می‌آوردند که نظامیان انگلیسی، ارتش کشورشان را در نبردی دریایی و سنگین که به «جنگ فالکلند» معروف شد به‌سختی شکست داده بودند. اما حالا و در مستطیل سبز این کاپیتان مارادونا بود که آرزوهای فوتبالی بریتانیایی‌ها را منهدم کرده و به خاک می‌سپرد. جنگ فالکلند احساسات مردم آرژانتین را آنچنان جریحه‌دار کرده بود که از نخستین فرصت ممکن برای تلافی در جام جهانی 1986 مکزیک نهایت استفاده را بردند تا غرور ملی خود را پس از 4 سال بازیابند. اما ماجرای جنگ فالکلند چه بود و داستان از کجا شروع شد.

اقدام برای بازگرداندن مالویناس به خاک وطن
42 ‌سال پیش در چنین روزی، برابر 2 آوریل ١٩٨٢ میلادی، نیرویی دریایی آرژانتین، جزایر فالکلند یا آنگونه که آرژانتینی‌ها می‌نامندش «جزایر مالویناس» را اشغال کردند. این جزایر از دیرباز مناقشه‌ای ارضی بین لندن و بوینس ‌آیرس به شمار می‌رفتند که در نهایت موجبات شعله‌ور شدن آتش جنگ بین دو دولت را فراهم آورند.  ادعای آرژانتینی‌ها این بود که جزایر مالویناس فقط 480 کیلومتر با خاک کشورشان فاصله دارند و از دوران باستان نیز به آرژانتین تعلق داشته‌اند، پس به شکل طبیعی بریتانیا از 13 هزار کیلومتر آنسوتر نمی‌تواند نسبت به آن‌ ادعای ارضی داشته باشد. در این ایام دولتی نظامی در آرژانتین حکم می‌راند و ژنرال‌های ارتش سعی داشتند با اشغال این جزایر، توجه افکار عمومی کشورشان را به سمت خواست‌های ملی‌گرایانه سوق دهند که تا حدودی هم موفق شدند. اما ژنرال‌های آرژانتینی حساب یک چیز را نکرده بودند و آن وجود نخست‌وزیری جنگ طلب و لجوج چون مارگارت تاچر در رأس قدرت انگلستان بود!         
 عطش بانوی آهنین برای جنگ و خون‌ریزی
اقدام ژنرال‌های آرژانتینی برای پس گرفتن جزایر مورد ادعا از انگلستان برای مارگارت تاچر معروف به بانوی آهنین، هدیه‌ای از ناکجاآباد بود زیرا او در داخل کشور تحت فشار احزاب مخالف قرار داشت و شرایط جنگی این امکان را فراهم می‌آورد تا از این وضعیت رهایی یابد. چنین شد که تاچر فرمان پس گرفتن این جزایر را با توسل به زور صادر کرد. عاقبت بلندپروازی ژنرال‌های آرژانتینی و عطش تاچر برای جنگ، یک درگیری نظامی ٧٤ روزه بود که پایان آن ١٤ ژوئن ١٩٨٢ رقم خورد و مرگ نزدیک به 300 بریتانیایی و 700 آرژانتینی را در پی داشت. جنگ فالکلند نهایتاً با خروج ارتش آرژانتین از این جزایر و پیروزی انگلستان به پایان رسید. شکست در جنگ فالکلند تبعات بسیاری داشت که یکی از آن‌ها پایان کار رژیم نظامی ژنرال لئوپولدو گالتیری در آرژانتین بود. گالتیری بعدها به جرم بی‌کفایتی در هدایت جنگ، دادگاهی و حبس شد. از آن تاریخ تاکنون جزایر فالکلند همچنان در اشغال انگلستان است.