| آریو صدر | روزنامه نگار |
بعضى‌ها هستند که اصولاً خيلى ساكت و آرامند و به ندرت پيش مى‌آيد حرفی بزنند یا راجع به موضوعی اظهارنظر کنند. نکته‌ای که نباید در خصوص این افراد فراموش کنیم این است که آن‌ها شاید به زعم ما زبان نداشته باشند اما حس شنوایی دارند و اغلب چون بيشترين تمركزشان روى گوش کردن است گویی کمی هم زيادتر از حد نرمال مى‌شنوند! تجربه نشان داده ايشان معمولا حافظه‌‌ای قوى هم دارند، شايد چون حواسشان پرت حرف زدن نمى‌شود، شنيده‌ها را در آرامش کامل در ذهن خود ته‌نشين می‌کنند. نتیجه آنکه این گونه افراد در مواقع لزوم و گاهى هم غير لزوم حرف‌هایی می‌زنند يا شواهدى ارائه مى‌دهند كه دوستانشان را كاملا غافلگير مى‌كنند؛ آن هم دوستانى كه در نهايت ساده لوحى بعضی حرف‌ها (شما بخوانيد غيبت‌ها!) را فقط از سر شوخى بر زبان آورده‌اند، آن هم در زمانی که فرد مورد نظر ساکت و خموش در گوشه‌ای نشسته و اصلا متوجه حضور او نبودند (که شاید اگر بودند اصلا زبان باز نمى‌كردند!). اكثر ما در جمع دوستان خود با آدم‌هايى از اين دست مواجه‌ایم و به همین دلیل به عنوان فردی که در این زمینه تجربه‌های فراوان دارد می‌خواهم پيشنهاد دهم حواسمان بيشتر جمع آن‌ها باشد؛ اين افراد در مجموع آدم‌هاى خطرناكى هستند!!