امین صبحی| تحلیلگر سیاسی| جلسه علنی خانه ملت دیروز هم مثل روز قبل از آن - با غیبت تعداد زیادی از نمایندگان مجلس که گفته می‌شود به‌دلیل رأی‌نیاوردن قهر کرده‌اند - لغو شد. فارغ از مصوباتی که باید تا پایان این دوره تعیین‌تکلیف شوند، این جلسات میلیون‌ها تومان هزینه روی دست ملت و مملکت می‌گذارد.
وقایع انقلاب اسلامی در سال‌های نخستین تولدش یکی از هزاران رویداد عبرت‌انگیزی است که در حال پاک‌شدن از حافظه جمعی ماست، چرا که برخی از بانیان آن در قید حیات نیستند و عده‌ای دیگر هم به‌دلیل کهولت سن یا گرایش‌های حزبی دچار نسیان شده‌اند. بر جوانان هم حرجی نیست، چرا که بسیاری از آنها از اصل ماجرا بی‌اطلاع هستند و بعضاً مغلوب رسانه‌های مغرض شده‌اند که تلاش سوگیرانه‌ای برای وارونه جلوه‌دادن حقایق دارند. اما ناچارم برای روایت اوضاع کنونی به مقایسه تاریخی بپردازم و شما مخاطبین عزیز را به روز ۱۰ تیر سال ۱۳۶۰، یعنی سه روز پس از واقعه تروریستی و دلخراش هفتم تیر، که ساختمان حزب جمهوری اسلامی ایران توسط منافقان منفجر شد و جمعی از مسئولان و فعالان سیاسی نظام به فیض شهادت نایل شدند، ارجاع دهم.
جلسه‌ای که نمایندگان آسیب‌دیده از این حادثه با برانکارد، صندلی چرخ‌دار و باندپیچی‌شده در مجلس حضور یافتند تا جلسه به حدنصاب برسد و دشمنان و بداندیشان کوردل که هدفشان ایجاد اختلال در سازوکار نظام بود، نتوانند از این فرصت پیش‌آمده که ملتی را سوگوار کرده بود، به نفع خود استفاده کنند.
حالا اتفاقات این روزها را مرور می‌کنیم: کشور با مشکلات متنوع ناشی از تحریم و کم‌کاری برخی از مسئولان، از گذشته تا‌کنون، دست‌وپنجه نرم می‌کند و ملت با وجود جنگ روانی دشمنان مبنی بر تحریم انتخابات، برای بهبود اوضاع و اثبات وفاداری‌شان به اصل نظام، پای صندوق‌های رأی رفتند و مشارکت ۲۵ میلیونی و 41درصدی را رقم زدند و با عزم راسخشان سهم خود در اقتدار کشور را ایفا کردند تا اینکه نوبت به مسئولان رسید؛ اما در خانه ملت، نمایندگانی که خود را بنا بر فرمایش امام راحل «عصاره فضائل ملت» و رهرو شهدایی چون شهید باهنر و شهید دیالمه می‌دانند، در عمل فرسنگ‌ها با رویکرد و سیره رفتاری آنها فاصله دارند.
شماری از نمایندگان دو روز است در صحن مجلس شورای اسلامی، که چهار سال پیش خود را به آب‌وآتش زدند تا مجوز حضور در آن را بگیرند، حاضر نیستند و از انجام فعالیت‌های نمایندگی خود غافل هستند، آن هم در مجلسی که خودشان بهتر از هرکس دیگری می‌دانند که هر ثانیه‌اش هزینه‌ای میلیونی را به مردم و بیت‌المال تحمیل می‌کند و عجیب‌تر آنکه برخی از کیف‌کش‌های این نمایندگان که درهرصورت ماله‌کش بی‌عملی آقایان هستند، مسائل مرتبط با مشارکت مردم را به مسائل اقتصادی ربط می‌دهند.
البته نگارنده نافی وجود مشکلات معیشتی و اقتصادی در جامعه نیست، اما بحمدالله این موانع نیز باعث دلسردی مردم نشد و رأی‌دهندگان، با نگاه نافذ و نقادشان به عملکرد وکلای ملت، تصمیم گرفتند برخی از حضرات را که در باغ سبز نشان می‌دادند، اما در عمل با تصمیماتشان ملت را به خاک سیاه نشاندند، حذف کنند و در عوض افراد دغدغه‌مند را جایگزین کنند تا شاید فرجی حاصل شود و گره کور برخی از مشکلات موجود که اساساً ربطی به تحریم‌ها ندارد و فقط با قدری همت قابل حل و فصل است، باز شود.
مسئله قابل تامل دیگر این است که هر کدام از این افراد که امروز، به‌دلیل عدم‌کسب رأی، نظام را متهم به کم‌کاری می‌کنند، روزگاری منتقد رویه احمدی‌نژاد، روحانی و دیگر دولتمردانی بودند که ترک فعل کرده و از وظایف خود غافل شده و از قانون تمکین نمی‌کنند. این افراد الان دقیقاً در همان زمین سوخته بازی می‌کنند.
* واکاوی اقدامات مجلس در تحقق شعار سال
با احترام به اقدامات خوب مجلس یازدهم که سه ماه تا پایان آن مانده است، اما نمی‌توان کتمان کرد که مجلس یازدهم بیش از هر چیز ما را به یاد عدم‌شفافیت می‌اندازد؛ نمایندگانی که بهره‌مندی از مواهب قدرت را اولویت خود دانستند و از این رهگذر کمکی به حل مشکلات اقتصادی که گریبان جامعه را گرفته است، نکردند.
رهبر انقلاب، بنا بر ضرورت‌های کشور، سال 1402 را سال «مهار تورم، رشد تولید» نامیدند. اگر متهم به سیاه‌نمایی نمی‌شویم، سؤال مردم و رسانه‌ها از نمایندگان مجلس شورای اسلامی این است که کدام قانون و مصوبه را برای پاسخ به این مطالبه رهبری تصویب کرده‌اند که با استناد به آن بتوان یکی از چرخ‌های تولید را به جلو راند و تورم را مهار کرد؟! بسیاری از کارشناسان اهل فن که از قضا جزو نمایندگان همین دوره از مجلس هستند، معتقدند که قوانین مجلس تورم‌زا بوده و به مشکلات این بخش دامن زده است.
بدون تردید با هیچ بهانه‌ای نمی‌توان حماسه مردم در انتخابات را کوچک جلوه داد و در همین راستا نباید به تلاش برخی از این افراد ناکام از حضور در مجلس آتی که مدعی خریدوفروش رأی هستند بها داد. گویا بنا بر اتفاقات پیش‌آمده فراموش کرده‌اند که روزی خودشان در همین فرایند حضور داشته و کاندیدای اصلح گروهی از مردم بودند.
مخلص کلام اینکه، ای کاش نمایندگان مجلس، اعم از منتخبان یا ردشدگان، به جای فرافکنی تمرکز خود را به حل مسائل خرد و کلان مملکت معطوف کنند و دین خود را به شهدا و مردمی که همواره پشتیبان این نظام و رجال سیاسی آن هستند ادا کنند تا در پیشگاه مردم مردود نشوند و در تاریخ به نیکی از آنها یاد شود.