|  برگردان و تدوین: سودابه قیصری  |

همه کودکان حق دارند در مقابل خشونت، استثمار و سوءاستفاده حفاظت شوند. با این وجود، میلیون‌ها کودک در سراسر جهان (از همه نوع پیشینه اقتصادی - اجتماعی)، از هر سن، مذهب و فرهنگی، هر روز از خشونت رنج می‌برند و میلیون‌ها نفر در معرض خطر سوءاستفاده قرار دارند.
برخی دختران و پسران به‌ویژه به دلیل جنسیت، نژاد، مذهب یا شرایط اجتماعی- اقتصادی آسیب پذیرترند. بالاترین سطح آسیب پذیری غالبا در کودکانی که ناتوانی جسمی دارند، یتیم هستند، بومی‌اند یا به اقلیت‌های مذهبی و دیگر گروه‌های در حاشیه تعلق دارند، دیده می‌شود. کودکانی که در خیابان‌ها کار و زندگی می‌کنند، در یتیم خانه‌ها، مراکز بازپروری یا زندان هستند یا در جوامعی که بی عدالتی، بیکاری و فقر در سطح بالایی است، زندگی می‌کنند، قربانی خشونت هستند. فجایع طبیعی، درگیری‌های مسلحانه و مهاجرت اجباری نیز کودکان را در معرض خطر بیشتری قرار می‌دهد. کودکان مهاجر و کودکانی که به دلایلی از همراهی والدین خود محرومند، دسته دیگری هستند که باید نگران شان بود. خشونت، استثمار و سوءاستفاده غالبا توسط فردی که کودک می‌شناسد، اعمال می‌شود؛ مانند والدین، دیگر اعضای خانواده، مربیان مهدکودک، معلمان، کارفرمایان، مسئولان اجرای نظم و قانون، کارمندان دولتی یا غیردولتی و کودکان بزرگتر. خشونت‌ها طیف وسیعی از رفتارها را در بر می‌گیرد: ازجمله سوءاستفاده جنسی و بهره کشی، خشونت مسلحانه، قاچاق کودکان، کار کودکان، خشونت جنسینی، ایجاد وحشت در کودکان (خشونت خاموش) خشونت مجازی، خشونت باندی و گروهی، ختنه دختران و ازدواج کودکان. شواهد نشان می‌دهد که این خشونت‌ها در کوتاه مدت و درازمدت سلامت جسمی و روحی کودک را تحت تأثیر قرار می‌دهد و توانایی وی را در یادگیری و ارتباطات اجتماعی مختل کرده و مراحل گذر از کودکی به بزرگسالی را به چالش می‌کشد، به گونه‌ای که تاثیرات بسیار بد آن، بعدها در زندگی‌شان نمود پیدا می‌کند.

 ادامه در صفحه 10