کامران تفتی بازیگر

اجرای مراسم بزرگداشت عبدالله اسکندری که چندشب پیش آن را به‌عهده داشتم یک کار دلی و سلیقه‌ای بود که براساس علاقه شخصی‌ام به ایشان این مسئولیت را پذیرفتم وگرنه، نه تا به حال اجرایی به‌عهده داشته‌ام و نه اصول و روش این حرفه را به خوبی می‌شناسم. واقعیت این است که از وقتی چشم باز کردم و با مقوله تلویزیون آشنا شدم، آقای اسکندری در عرصه هنر فعالیت می‌کردند و ما گریم‌های ایشان را روی شخصیت‌ها و قهرمان‌های مهم دوران کودکی و نوجوانی‌مان می‌دیدیم. به هر روی کاری که من در این مراسم کردم، اسمش اجرا نبود صرفا یک هماهنگی و تنظیم با میکروفن بود چون قطع به‌ یقین سهم هرکس در یک‌جایی نوشته شده  من هم فکر می‌کنم سهم من بازیگری و گاهی اوقات خوانندگی است.  هر زمان احساس می‌کنم در بازیگری نمی‌توانم حرفم را به کرسی بنشانم شروع به خواندن می‌کنم.
بازیگری را این روزها بیشتر به فضای تلویزیون اختصاص داده‌ام و فکر می‌کنم در این حوزه می‌توان کارهای درخشانی هم تولید کرد. فارغ از تمام ضعف‌هایی که سریال‌های ما دارند، فکر می‌کنم یکی از کاستی‌های مهمی که در اغلب مجموعه‌ها شاهد هستیم، محدودیت قسمت‌هاست و اکثر کارهای تلویزیونی ما از 10و 20 قسمت فراتر نمی‌روند. اگرچه سریال‌های 80 و 100 قسمتی هم ساخته شده‌اند اما اغلب این سریال‌ها گونه تاریخی و طنز دارند. در حالی ‌که به نظرم باید سریال‌های اجتماعی، پلیسی و... هم در این قالب ساخته شوند. حتی اگر برخی سریال‌ها قصه و خوراکی خوبی داشته باشند می‌توانند از 100 قسمت هم فراتر بروند و 200 قسمتی ساخته شوند اما بحث سر این‌که مخاطبان با حجم این نوع سریال‌ها ارتباط برقرار می‌کنند یا نه، بحثی است که بدون‌شک من نوعی نمی‌توانم درباره آن نظر بدهم. 79‌میلیون نفر در این کشور زندگی می‌کنند و باتبع هریک به خاطر شعور و تفکری که دارند حق‌شان این است که یک کار خوب تماشا کنند و خودشان درباره کارها  نظر بدهند.
شاید مهم‌ترین عامل موفقیت یک سریال، قصه آن باشد اما مهم‌ترین عامل دیگر، امکانات و شرایط مالی است که در اختیار پروژه‌ها قرار می‌گیرد وگرنه به نظرم به تعداد همه آدم‌هایی که در تلویزیون فعالیت می‌کنند، قصه هم وجود دارد. سریال «میکائیل» - که از کارهای اخیر من در تلویزیون است - با این‌که در قالب قسمت‌های محدودی ساخته شده، اما به نظرم تراژدی خوبی از آب درآمده که هم اکشن و پلیسی است و هم یک کار خانوادگی. این کار قصه فوق‌العاده‌ای داشت که با تعدادی بازیگر خوب ساخته شد و من واقعا از حضور در این کار لذت بردم. در مقابل چنین کارهای موفقی، گاهی این اتفاق می‌افتد که تله‌فیلم‌های 180دقیقه‌ای را به مینی‌سریال و سریال‌های 3 و 4 قسمتی تبدیل می‌کنند، اما این نگاه به سریال‌سازی کاملا اشتباه است. سریال‌های کوتاه شرایط و مولفه‌های خودشان را دارند و نمی‌شود که همین‌جوری سریال کوتاه ساخت. این یک کار غیرحرفه‌ای است که اصلا به فضای تلویزیون نمی‌خورد.