آرمین منتظری روزنامه نگار
بد وضعی شده است وضع سیاسی کشور. گویی خاک این مملکت را با سیاست سرشته‌اند. همه‌جا رد پای سیاست دیده می‌شود. در فرهنگ، هنر، میراث فرهنگی، مسائل اجتماعی و حتی ورزشی. اخیرا هم مسأله هجوم ریزگردها به اهواز، توسط برخی از نمایندگان مجلس و چهره‌های سیاسی به سیاست آغشته شده و دستمایه‌ای شده است برای فشار سیاسی بر دولت. حالا به نظر می‌رسد که نوبت به معصومه ابتکار رسیده است که به بهانه هجوم ریزگردها به اهواز، سیبل حملات مخالفان دولت باشد.
واقعیت اما این است که بخش عمده‌ای از مشکلات امروز مردم اهواز به خشک شدن مساحت زیادی از تالاب مربوط می‌شود. کمبود آب ناشی از احداث سد در مسیر رودخانه‌های منتهی به این تالاب آسیب‌های قابل توجهی به این زیستگاه وارد کرده است. پیش از این، گزارش شده بود که خشک شدن بخش‌های وسیعی از این زیستگاه عظیم در جنوب غرب ایران نقش مهمی در به راه افتادن طوفان شن و گردوخاک در منطقه داشته است. در چند دهه گذشته، زیرمجموعه‌های شرکت ملی نفت ایران در این منطقه با جاده‌سازی غیرضروری، عدم رعایت عرض موردتوافق درباره جاده‌ها، دفع پسماندهای حاصل از حفاری چاه‌ها و پساب‌های تخلیه‌شده در تالاب، به محیط‌زیست این تالاب آسیب زده‌اند. از بخش ایرانی تالاب هورالعظیم که مساحتی شامل ۶۴هزار و ۱۰۰ هکتار داشت تنها ۲۹هزار هکتار باقی‌مانده یعنی معادل ۵۴درصد مساحت این تالاب از بین رفته است و نکته قابل توجه این است که بخش عمده‌ای از این تالات در زمان تصدی دولت‌های نهم و دهم خشک شده است و دولت حسن روحانی وارث همه بی‌تدبیری‌هایی است که در دولت‌های گذشته درخصوص محیط‌زیست صورت گرفته است. واقعیت این است که بحران ریزگردها در اهواز دکمه RESET ندارد تا خانم ابتکار به راحتی آن را بفشارد و وضع به حال عادی بازگردد. حل بحران ریزگردها نیاز به یک مدیریت بلندمدت دارد که لازمه‌اش اصلاح ساختاری در مدیریت آب کشور است.
هرچند خانم ابتکار می‌توانست از ابتدا این بحران در صداوسیما حضور یابد و با مردم اهواز به گفت‌وگوی مستقیم بنشیند و مشکلات و موانع را با صراحت برایشان تشریح کرده و از اقدامات ریشه‌ای دولت برای مقابله با این بحران سخن بگوید، که البته این کار را نکرد. اما این دلیل نمی‌شود که از او انتظار شق‌القمر داشته باشیم و به بهانه ناتوانی او در انجام کاری که حقیقتا در کوتاه‌مدت نشدنی است، با اغراض سیاسی و با هدف تضعیف دولت، او را سیبل انتقادات خود قرار دهیم.
سیاسی کردن مسائلی نظیر محیط‌زیست، بزرگترین ضربه‌ای است که می‌توان به کشور وارد آورد. محیط‌زیست کشور متعلق به همه مردم است و اگر اغراض سیاسی در آن راه یابد، سیاست‌گذاری‌ها در این بخش دیگر نه در خدمت رفاه مردم که در مسیر منافع جناح خاص قرار خواهد گرفت. وانگهی منتقدانی که این روزها معصومه ابتکار را به سیاسی‌کاری متهم می‌کنند و خواستار استعفای او هستند، چرا به این سوال پاسخ نمی‌دهند که آیا مدیری که پس از ابتکار بر سر کار خواهد آمد، خواهد توانست مشکل اهواز را حل کند و اگر می‌تواند با چه برنامه و کدام ید بیضایی؟