یک کارشناس ارشد مدیریت مناطق بیابانی گفت: استمرار خشکسالی و خیزآب زیرزمینی در دشت‌عباس تهدیدی جدی برای بیابان‌زایی بوده، به‌طوری که 100‌درصد این منطقه در طبقه خشکی شدید قرار دارد.  
مهندس کامران کریمی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: بررسی اقلیم منطقه دشت‌عباس شرقی با استفاده از میانگین متحرک بارندگی و نمایه‌های خشکسالی در طول بیش از 40‌سال گذشته گویای این مطلب بوده که از‌ سال 1383 به بعد یک روند نزولی در میزان بارش منطقه اتفاق افتاده است.  
وی ادامه داد: این مهم نشان‌دهنده استمرار پدیده خشکسالی در این منطقه بوده به‌طوری که بیشترین خشکسالی دهه گذشته در‌ سال 1390 رخ داده، که براساس طبقه‌بندی شاخص استاندارد شده بارش(SPI) 100‌درصد منطقه در طبقه خشکی شدید قرار گرفته است.  
کریمی با بیان این‌که بررسی سطح سفره آب زیرزمینی در طول دهه گذشته در 3 دوره زمانی نشان داده که بعد از احداث شبکه آبیاری از سد کرخه به دشت‌عباس با افزایش سطح سفره آب زیرزمینی روبه‌رو شده‌ایم، خاطرنشان کرد: این درحالی است که در سال‌های اخیر با افزایش بیشتری از سطح سفره مواجه بودیم که دقیقا مصادف با شدیدترین دوره از خشکسالی است.  
این کارشناس ارشد مدیریت مناطق بیابانی اضافه کرد: سیستم آبیاری در اراضی زراعی منطقه مورد نظر از نوع سنتی بوده و از طرف دیگر بعد از کانال‌کشی به دشت‌عباس کشاورزان به جای استفاده از آب چاه از آب شبکه آبیاری بهره‌برداری می‌کنند ‌که علاوه بر سهل‌الوصول بودن کاهش هزینه برق را نیز به‌دنبال داشته است.  
وی با اشاره به این‌که در قسمت‌های شرقی و مرکزی دشت عباس با افزایش سطح سفره‌های زیرزمینی روبه‌رو هستیم، بیان کرد:  در قسمت‌های غربی که از شبکه آبیاری دور بوده، در بعضی چاه‌های مورد مطالعه هنوز افت آب به چشم می‌خورد.   کریمی ادامه داد: ادامه این وضع قطعا در تغییرات کیفیت آب زیرزمینی مخصوصا پارامتر هدایت الکتریکی که در مناطق خشک و نیمه‌خشک در بیابانزایی ‌منطقه نقش بسزایی دارد، بی‌تاثیر نیست.  
این کارشناس ارشد مدیریت مناطق بیابانی با بیان این‌که از نظر کل مواد جامد حل شده در آب (TDH) نیز 19/1‌درصد مساحت منطقه از طبقه شیرین به لب شور تغییر پیدا کرده است، خاطر‌نشان کرد: پهنه‌بندی خواص کیفی نشان داده که میزان هدایت الکتریکی آب‌های زیرزمینی در مناطق جنوب‌شرقی و غرب دشت عباس در دوره بعد از کانال‌کشی که 360‌هزار و 14 هکتار از دشت را در برمی‌گیرد، به طبقه بسیار نامناسب انتقال یافته که شرایط را برای استفاده کشاورزی نامساعد ساخته است. وی مدیریت آب، ترغیب کشاورزان به عدم استفاده از سیستم‌های سنتی آبیاری، گرایش به استفاده از سیستم‌های آبیاری بارانی و قطره‌ای، توجه به شرایط منطقه، ایجاد توازن مصرف آب از منابع سطحی و زیر‌زمینی را ازجمله موارد تاثیرگذار در بهبود وضع منطقه عنوان کرد.