[محمدجعفر محمدزاده] شعر و ادب فارسی تنها میراث ایرانیان یا پارسی‌گویان جهان نیست. شعر و ادب فارسی بر گردن فرهنگ و تمدن جهان حق بزرگی دارد و با طرح موضوعات مهم انسانی، میراث معنوی بشریت به‌ حساب می‌آید. بیش از هزار سال است شاعران پارسی‌گو با همین زبانی که ما امروز با آن سخن می‌گوییم، توانسته‌اند اندیشمندان جهان را متوجه خود و فرهنگ ایرانی کنند. خیام با رباعیاتش دیری‌ است که اروپا و غرب را به اندیشه‌های فلسفی خود سرگرم کرده و مولانا در زمان حیاتش بخش عمده‌ای از تمرکز اندیشه‌ای روم شرقی را متوجه فکر و زبان خود کرد و جهان ادبیات و انسان‌شناسی هنوز هم در مثنوی معنوی و غزلیات او در جست‌وجوی معناست؛ و حافظ! و چه می‌دانیم که حافظ، جهانِ گوته را چگونه دگرگون کرد که او را برادر خود خواند؟! و سعدی، که رقعه منشآتش را به کاغذ زر در اکناف عالم دست به ‌دست می‌برند و عالیجناب فردوسی! بزرگ‌نگهبان زبان پارسی که با کاخ برافراشته شاهنامه و فرهنگ ایرانی و اندیشه‌های تمدن‌سازش سند هویت و ملیت ماست. و از شاعران معاصر، شهریار شعر ایران‌زمین، محمدحسین بهجت تبریزی، برخاسته از دیار خاقانی و نظامی و چهارصد شاعرِ پارسی‌گوی خفته در مقبره‌الشعرای تبریز، نمایاننده این میراث عظیم است. او حق دارد که روز شعر و ادب فارسی به‌ نامش باشد؛ زیرا که شهریار برخاسته از سرزمینی است که بیش از هشتصدسال است از مراکز مهم شعر و ادب فارسی است و شعر او اصالت رودکی و سادگی زبان خراسان، طراوت سعدی و حافظ و شیرینی سبک عراقی، نازک‌خیالی‌های بیدل و صائب در سبک هندی و غنای نظامی گنجوی و صلابت خاقانی را یکجا نمایندگی کرده است.