«کاروانسرا» نامی است که در گذشته از آن به عنوان محلی برای اقامت و استراحت مسافران استفاده می‌شد. قدیمی‌ترین کاروانسراها در ایران، به دوره هخامنشیان و ساسانیان برمی‌گردند. «کاروانسرای دیرگچین» در مسیر ری به اصفهان، به دلیل معماری ویژه و دیرینگی‌اش، به مادر کاروانسراهای ایران شهرت دارد و هنوز هم بقایایی از این کاروانسرای دوره ساسانی در این منطقه به چشم می‌خورد.
دیرگچین، کاروانسرایی با 44 حجره است و در هر حجره چند طاقچه و سقفی طاقی‌شکل به چشم می‌خورد و سکویی برای روشن‌کردن آتش که شباهت زیادی به شومینه دارد. کاروانسرای دیرگچین مثل اغلب کاروانسراهای ساخته‌شده در جاده‌های ایران دارای دو بخش مجزا، یکی برای مسافران معمولی و دیگری برای استفاده شاهان و اعیان است. حضور این کاروانسرا در نزدیکی شهر باستانی ری، برای مسافرانی که می‌خواستند خود را به آنجا برسانند، غنیمت بزرگی بود، به‌خصوص اینکه آب‌انبارهایی، آب مورد نیاز کاروان‌ها را تامین می‌کردند و در آب‌وهوای کویری مسیر ری به اصفهان، موهبت بزرگی برای مسافران به شمار می‌رفتند.
 امروزه برخی از کاروانسرا‌های قدیمی بازسازی شده و با همان کاربری قدیمی یعنی پذیرش مسافر و اسکان آنها، در خدمت گردشگری هستند.