برای این‌که دادگاه خانواده حکم طلاق را صادر کند طبق قوانین آلمان زوجین باید معمولا یک‌سال از یکدیگر جدا زندگی کرده باشند. علاوه‌بر این زوجین باید درخصوص مسأله حق حضانت فرزندان، حق دیدار پدر و مادر از فرزند خود، خانه مشترک، اسباب خانه به توافق رسیده باشند. دادگاه در این حالت بعد از ایجاد توازن در حق بیمه بازنشستگی از هر دو طرف در دوران زناشویی حکم طلاق را صادر می‌کند.
جدا زندگی کردن در ماده 1567 بند یک کتاب قانون مدنی آلمان تعریف شده است. زوجین زمانی از یکدیگر جدا زندگی می‌کنند که میان آنها زندگی مشترک وجود نداشته باشد و یکی از آنها زندگی زناشویی را رد کند.
 می‌توان در خانه مشترک اما جدا زندگی کرد. در این‌صورت هر یک از زوجین باید مسئول زندگی خودش باشد. هر که دارای اتاق جداگانه باشد. هرکه برای خودش آشپزی کند. خرید خانه مجزا از هم انجام گیرد و ... البته باید توجه داشت در صورتی که بین زوجین بر سر طلاق اختلاف نظر موجود باشد یکی از آنها می‌تواند ادعای جدایی از طرف دیگری را رد کند و جلوی طلاق را بگیرد.  کسی که ادعای جدا زندگی کردن می‌کند باید ادعای خود را ثابت کند. با توجه به این‌که معمولا شاهدی برای اوضاع درونی یک خانواده غیر از فرزندان موجود نیست و غالبا هم پدر و مادر‌ها به‌درست مایل نیستند پای فرزندان را به اختلافات دو‌جانبه بکشانند، اثبات این موضوع با مشکل روبه‌رو می‌شود و طلاق به تأخیر میفتد. برای همین اهمیت دارد که در صورت اختلاف نظر از همان ابتدا کسی که خواهان طلاق است سعی کند برای خود ترتیب یک محل سکونت جداگانه را بدهد.
یکی از مواردی که بتوان بدون این‌که یک‌سال صبر کرد تقاضای طلاق نمود وقتی است که خشونت خانگی در کار بوده باشد. در این حالت قربانی خشونت لازم نیست یک‌سال صبر کند و در صورت اثبات خشونت اعمال شده علیه خود می‌تواند بلافاصله تقاضای طلاق دهد.
دادگاه خانواده تنها زمانی به این موضوع می‌پردازد که تقاضای رسیدگی به مسأله داده شده باشد. به‌زبان دیگر زن و شوهر می‌توانند از یکدیگر طلاق بگیرند ولی کماکان نقش پدر و مادری خود را حفظ می‌کنند و طبق قوانین آلمان اگر قرارداد دیگری نبسته باشند هر دو دارای حق حضانت مشترک هستند. در صورتی که تقاضای رسیدگی به این موضوع به دادگاه خانواده داده شود دادگاه باید تصمیم بگیرد و در این حالت بعد از گوش دادن به مواضع طرفین و صحبت با فرزند و احتمالا گرفتن نظر یک کارشناس مسائل خانواده و کودک تصمیمی را اتخاذ می‌کند که به نفع فرزند باشد.  معمولا بعد از جدایی و طلاق فرزند مشترک نزد مادر یا پدر زندگی خواهد کرد. این شخص مسئولیت اصلی انجام سرپرستی فرزند را به‌عهده دارد. کسی که فرزند نزد او به‌طور دایم زندگی می‌کند نیز حق و وظیفه دارد که فرزند خود را به‌طور مرتب و منظم ببیند. در صورتی که پدر و مادر نتوانند در این مورد خود به توافق برسند باید از دادگاه خانواده تقاضای رسیدگی و تعیین اوقات ملاقات و دیدار با فرزند را کرد.
کسی‌که فرزند مشترک به‌طور دایم نزد او زندگی نمی‌کند در صورت داشتن بنیه مالی باید از نظر مالی سهم خود را ایفا کند.  میزان این مبلغ طبق جدول «دوسلدرف» تعیین می‌شود و متناسب با سن فرزند و درآمد موجود است. اگر بنیه مالی برای این کار نباشد می‌توان از صندوق خانواده تقاضای حمایت مالی کرد. برای جزییات این موضوع می‌توانید از مشاوره اولیه استفاده کنید.
اگر بنیه مالی وجود داشته باشد کسی‌که از بچه سرپرستی می‌کند نیز باید از نظر مالی مورد حمایت قرار گیرد. میزان این «نفقه» بستگی به در آمد و شرایط دیگری دارد که می‌توانید از جزییات آن در مورد خاص شما طی یک مشاوره اولیه مطلع شوید.