محسن تركي داور فوتبال
علايق و اهداف انسان‌ها که زیربنای فلسفه زندگی ما هستند، به‌طور عمومی به 2 بخش تقسيم مي‌شود. يك بخش مربوط به اهداف شخصي و زندگي خصوصي است و بخش دیگر مربوط به مسائل اجتماعي. درحال حاضر، اصلي‌ترين دغدغه‌ام مربوط به آينده تنها دخترم است. تلاش زيادي براي تحصيل و تربيت اخلاقي او دارم و سعی‌ام این است انساني آگاه و با اخلاق در جامعه باشد و فردي موثر در اجتماع. بیشتر پدر و مادرهاي ايراني مي‌خواهند فرزندان آنها در آينده براي جامعه مفيد باشند و برای تحقق آن از علايق شخصي و نيازهاي خود می‌گذرند. حتی فلسفه زندگی‌شان هم تحت‌تأثیر وجود فرزندانشان قرار می‌گیرد.
در کنار این دغدغه، مثل عده‌ای دیگر، دوست دارم بتوانم ادامه تحصيل بدهم كه متاسفانه به دليل حضور در ميادين ورزشي به‌عنوان يك داور فوتبال، از اين هدفم دور افتادم. برخي تصور مي‌كنند كه هدف از ادامه تحصيل، كسب منافع مادي بيشتر است، اما اين امر نه‌تنها سود مادي آنچنانی به همراه ندارد، بلكه با توجه به هزينه‌هاي بالاي ادامه تحصيل در مقطع دكتري، آسيب اقتصادي نيز براي خانواده‌ها ایجاد می‌کند. من معلم هستم و بیشتر دوران کاری‌ام را در مناطق محروم و مدارس دورافتاده انجام وظيفه كرده‌ام. به همين دليل از نزديك با مشكلات نسل جوان آشنايي دارم و غیر از این‌که در حوزه اجتماعی هم فعالیت می‌کنم، مي‌دانم كه آنها را چه خطراتي تهديد مي‌كند. به‌عنوان نمونه سال‌هاي اخير حضور نسل جوان در ورزشگاه‌ها به‌عنوان تماشاچي و همچنين سالن‌هاي ورزشي به‌عنوان يك ورزشكار افت شديدي داشته است. من به دليل حرفه داوري شاهد هستم كه روز به روز از تعداد تماشاگران فوتبال كم مي‌شود. برخي از همكارانم تصور مي‌كنند كه كاهش تعداد تماشاگران به نفع آنهاست و مي‌توانند در فضايي آرام‌تر قضاوت كنند. اما هميشه به آنها مي‌گويم كه كم‌شدن تعداد تماشاگران عذابم مي‌دهد. وقتي وارد ورزشگاه 100هزار نفري می‌شوم و مي‌بينم چند صد نفر بيشتر براي تماشاي فوتبال نيامده‌اند، از خودم مي‌پرسم «خدا مي‌داند جوانان كشورم الان كجا هستند و چه خطرات اجتماعي‌ای آنها را تهديد مي‌كند». بارها گفته‌ام كه در خوشبينانه‌ترين حالت، ممكن است اين جوانان الان در خانه و پاي ماهواره‌ها باشند كه همين امر هزار و يك آسيب اجتماعي به دنبال دارد.