علی مظاهری  عضو تیم‌ملی بوکس ایران

خاطرات انسان همیشه شیرین نیست. برخی خاطرات ظاهری شیرین اما واقعیتی تلخ دارند. نگاه ما در رقم خوردن این تلخی و شیرینی اهمیتی فراوان دارد. گاهی خاطراتی برای ما رقم می‌خورد که هرچند در نگاه اول تلخ است اما بعد از مدت‌ها به یکی از بهترین خاطراتمان تبدیل می‌شود. من هم نه‌تنها از این تعاریف مستثنی نیستم بلکه به‌دفعات این رخدادها برای من هم اتفاق افتاده است. یکی از تلخ‌ترین و شیرین‌ترین خاطره‌هایی که در زندگی‌ام داشتم، مربوط به المپیک لندن است که فکر می‌کنم مردم عزیز کشورم هم به خوبی آن خاطره یا مسابقه را به یاد دارند زیرا آن مسابقه یکی از آن دیدارهایی بود که در ذهن بسیاری از ایرانیان نقش بست. اوقاتی به یاد آن مسابقه می‌افتم و ناخودآگاه خشمگین می‌شوم زیرا در تمام عمرم اینچنین حقم را پایمال نکرده بودند اما با درنگی کوتاه و مواجهه با بازتاب‌هایی که بعد از آن برایم به وجود آمد کمی آرام می‌شوم. نه، بیشتر از کمی بلکه خوشحال هم می‌شوم زیرا در آن مقطع بعد از آن بازی کذایی با بوکسور کوبایی مردم با من به‌گونه‌ای رفتار کردند که انگار من مدال طلای المپیک را کسب کرده‌ام. از همین منظر است که عرض می‌کنم بعضی خاطرات در لحظات اولش تلخ است اما می‌تواند با کمی گذر زمان به بهترین خاطرات یک انسان مبدل شود. این خاطره نیز برای من از همان خاطراتی است که در دیدکلی تلخ، ولی با دقت به جزییات، یکی از شیرین‌ترین‌ها لقب می‌گیرد. اما نکته‌ای که برایم قابل‌توجه و بسیار شیرین است، اتفاقاتی است که بعد از هر مسابقه برای مردم کشورم رخ می‌دهد به این معنی که با هر باخت و برد ما یا هر ناداوری که در حق ما اعمال می‌شود، مردم و جامعه ما نیز از آن ضرر می‌کنند زیرا هر اتفاق بدی که برای یک ورزشکار به وقوع می‌پیوندد، مردم عادی را نیز با تأثیر مواجه می‌کند. یکی از ویژگی‌های جامعه ایران، اتحاد و پیوندی است که بین مردم و ورزشکارانش وجود دارد. این احساس عمیقی که بین مردم و ما وجود دارد یکی از آن عواملی است که کار و نتیجه ورزشکاران را بیش از پیش با اهمیت می‌سازد. از این‌رو هر اتفاق بد یا خوب فقط متعلق به ما نیست بلکه متعلق به تمام مردم ایران است. در لندن و روز بعد از آن ناداوری تمام روزنامه‌ها به حمایت از ما و حق‌خوری که به ما تحمیل شده بود، پرداختند. گاهی بعضی دستاوردها بهتر از کسب‌مدال و این نوع افتخارآفرینی‌هاست. هیچ‌کس عبد ولید، بی‌باک یا حیدری را از یاد نمی‌برد زیرا آنها با یک جامعه عهد بستند و برای دل مردمشان تلاش کردند نه برای کسب مدال‌های رنگارنگی که در همه جای دنیا، ملاک عمل است.