مسعود فراستی درباره موفقیت فیلم «همه چیز، همه جا، به یک‌باره» در اسکار ۲۰۲۳ عقیده دارد که هالیوودی‌ها با «همه‌چیز، همه‌جا» دارند مزه دهان مردم آمریکا را با این فیلم کانالیزه می‌کنند. فیلمی که اترکسیون است. همه‌چیز دارد منهای سینما، منهای کارگردانی و منهای بازیگری. این اساساً اسکار امسال است. اسکار امسال از بدترین اسکار‌های حداقل 20 سال اخیر است که من به یاد می‌آورم.
فراستی که به تازگی کانال یوتیوب خود را راه‌اندازی کرده، می‌گوید که همه می‌دانند آکادمی معمولا جوایز را به فیلم‌های «صنعتی مخاطب‌دار» می‌دهد، اما معتقد است که اهدای جایزه بهترین بازیگر زن نقش اول به «آن خانم چینی که اسمش را حوصله ندارم بگویم» یا «میشل یئو» برای «همه‌چیز، همه‌جا، به یک‌باره» به جای «کیت بلانشت» برای فیلم «تار»، یک دهن‌کجی است به بازیگری و حتی سینما به‌طور کلی، چرا که بلانشت بهترین بازیگر سینما حداقل در 10 سال اخیر است.
او در مورد فیلم «دنیل کوان» و «دنیل شاینرت» که هفت جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم را دریافت کرد، می‌گوید: «این فیلم خوراک جامعه امروز آمریکاست. همه‌چیز هست اما هیچ‌چیز نیست.» این منتقد ادامه می‌دهد: «نمی‌خواهم وارد بحث اقتصاد سیاسی شوم و بگویم که آمریکایی‌ها با این فیلم دارند به چینی‌ها باج می‌دهند. از چینی‌ها ترسیده‌اند در سطح جهانی، در مسأله اقتصاد، در مسأله سیاست خارجی و اینجا باج دادن است.» این منتقد سپس به سراغ فیلم «داغ» این روزها که «همه برایش سینه می‌زنند، به‌خصوص روشنفکرها»، یعنی «نهنگ» دارن آرونوفسکی می‌رود: «فیلم آخر آرونوفسکی، بعد از «مادر» مهوع‌ترین فیلم کارگردان است و مشمئزکننده.» فراستی در پایان «نهنگ» را «هیاهوی بسیار برای کمتر از هیچ» توصیف می‌کند.