|  سیده‌مژگان رفیعی  |   عضو فعال در طرح حیات‌دوباره(اهدای عضو) |

برای قدم‌گذاشتن در کار خیر، هرکسی دلایل خود را دارد. اما یک‌دلیل میان همه مشترک است یا باید باشد: «انسانیت». همه باید برای انسانیت در مسیر خیر عمومی گام بردارند. اما گاهی افراد بنا بر دلایلی، به این مسیر وارد نمی‌شوند. بسیاری گمان می‌کنند که نمی‌توانند به کسی کمک کنند. فکر می‌کنند فقط عده‌ای از افراد خاص یا تنها بعضی افراد هستند که می‌توانند نیکوکاری کنند. تصور این افراد این است که برای کمک‌کردن باید حتما پول داشت. آن‌هم پول زیاد. وقتی از افرادی که می‌بینم‌شان می‌پرسم چرا وارد این مسیر نمی‌شوید، پاسخ می‌دهند که وضع مالی ما خیلی مساعد نیست یا ما که متمول نیستیم که بخواهیم به دیگران کمک کنیم. اما من همواره به همه دوستان و اطرافیانم گفته‌ام که شما می‌توانید با یک پیراهنی که شاید خیلی هم نو نباشد، به دیگران کمک کنید و دل خیلی از افراد را شاد کنید. این‌طور نیست که لزوما با پول به افراد دیگر کمک کنیم. اگر بتوانیم که چه بهتر. اما اگر نتوانستیم، با هر چیزی که بشود به نیازمندان کمک کرد باید این کار را انجام دهیم. گاهی حتی شما می‌توانید سراغ بیماران، سالمندان و افرادی بروید که از لحاظ روحی، شرایط مساعدی ندارند. می‌توانید برای آنها یک شاخه گل بخرید. چه عیبی دارد؟ می‌توانید با آنها صحبت کنید. همدلی کنید. بگذارید برایتان حرف بزنند. گوش شنوایشان باشید. همه این کارها را می‌توان کرد و یک نیکوکار بود. بنابراین، دو عامل یا فاکتوری که به نظر من می‌تواند به همه افراد کمک کند تا به مسیر نیکوکاری گام بنهند، یکی اعتماد به‌نفس است و دیگری، حس نوعدوستی، انسان‌دوستی، یا همان بشردوستی. نمی‌دانم دیگران با تقویت این دو فاکتور، می‌توانند به این مسیر وارد شوند یا نه، اما برای من این‌گونه بوده است.