|  ترجمه:  بهروز مهدیزاده |   

سنگاپور کشور کوچکی است با مساحت خشکی بسیار محدود. ساخت حوزه آبخیز خیلی راه موثری در جهت مقابله با کمبود آب و افزایش تقاضای زمین نیست. سنگاپور مدت‌هاست که با کمبود آب دست‌وپنجه نرم می‌کند. یکی از راه‌های مقابله با بحران آب ساخت آبخیزهای کوچک است. اگرچه به نظر می‌رسد این راه ارزان‌ترین راه برای تأمین آب است چرا که تصفیه کردن آب باران آسان‌تر است. این آبخیز ساختگی آب بیشتری در طول بارندگی زیاد یا کم جمع‌آوری می‌کند اما اگر سنگاپور در یک دوره خشکسالی بيفتد آن موقع این متد یعنی جمع‌آوری آب از حوزه آبخیز مصنوعی در تأمین آب مردم سنگاپور بی‌فایده خواهد بود. آبخیز منطقه‌ای یا همان آب انبارهای بزرگ وابسته به بارش باران در سنگاپور است اما همان‌طور که بارندگی سالانه نوسانات زیادی در طی سال‌های اخیر داشته است، مقدار آب‌های جمع شده در 17 آب‌انبار سراسر سنگاپور متفاوت است. سنگاپور دوره‌های خشکی را در طول ماه‌های ژوئن و آگوست تجربه می‌کند که به شدت بر تأمین آب اثر می‌گذارد. کشوری که جمعیتش بیش از 5میلیون نفر است زمین‌هایش بسیار محدود است در نتیجه یکی دیگر از مشکلات ساخت حوزه آبخیز ارزش فضای زمینی است که برای حوزه‌های آبخیز محلی استفاده می‌شود. راه دیگری که مقامات سنگاپور می‌توانند اتخاذ کنند واردات آب است. این راحت‌ترین راه ولی غیرقابل اعتماد‌ترین راه برای به‌دست آوردن آب است. کشور مالزی درست چسبیده به سنگاپور است و از‌ سال 1960 سنگاپور است از این کشور آب وارد می‌کند. اگرچه وارد‌کردن آب یک راه پرخطر و ریسکی برای تأمین آب است. به علاوه این کار مغایر با خودکفایی است و یک روش درازمدت محسوب نمی‌شود. درواقع این راه برای کشور سنگاپور نمی‌تواند یک راه‌حل مناسب باشد. این راه همیشه یک تهدید اساسی برای سنگاپور از طرف مالزی است که هر لحظه ممکن است مالزی فروش آب خود را به این کشور قطع کند، بنابراین یک برنامه مطمئن طولانی‌مدت نیست چون توافق‌های بین‌المللی ممکن است زمان زیادی دوام نیاورند. همچنین فروش آب و وارد کردن آب از یک کشور به کشور دیگر می‌تواند خیلی گران باشد، اگر کشوری که می‌خواهد آب را به ما بفروشد ناگهان تصمیم بگیرد که قیمت آب خود را بالا ببرد و این ممکن است سنگاپور  یا هر کشور دیگری که برای تأمین آب خود نیاز به وارد کردن داشته باشد را استعمار کند. سنگاپور تاکنون 2توافقنامه با مالزی بر سر واردات آب داشته است. یکی در‌ سال 1961 به امضا رسید که در‌ سال 2011 اعتبارش تمام شد، در حالی‌ که دومین معاهده در‌ سال 1962 امضا شد و در‌ سال 2061 به اتمام خواهد رسید. در عوض به مالزی این حق داده شده تا برخی از آب آشامیدنی برگشتی از سنگاپور را بعد از این‌که در این کشور تصفیه شد بخرد. سنگاپور امیدوار است که تا ‌سال 2061 به‌طور کامل از لحاظ تأمین آب به خودکفایی برسد. بزرگ‌ترین مشکل وارد‌کردن آب از کشور مالزی وابسته شدن شدید سنگاپور به همسایه خود است. آب یک کالای حیاتی و بسیار از لحاظ استراتژیک حایزاهمیت است. اگر جنگی پیش آید  یا تنش بین دو کشور شدید شود و این باعث شود که مالزی تأمین آب به سنگاپور را قطع کند  یا متوقف سازد، با یک فاجعه روبه‌رو خواهیم شد. درواقع واردات آب یک‌سوم نیاز آبی سنگاپور را تأمین می‌کند و این خیلی مقدار کمی نیست. عدم‌ثبات یا ناپایداری در چنین توافقنامه‌هایی باعث شده که خیلی از کشورها این روش را منسوخ شده به حساب بیاورند. نمک‌زدایی یکی دیگر از روش‌های موثر برای جبران کمبود آب و حداقل کردن اثرات خشکسالی است. این یک راه مطمئن و پایدار در تأمین آب است. هرچند  این روش گران‌ترین روش در میان راه‌حل‌های دیگر است. این روش همچنین نیاز به مقدار زیادی انرژی دارد. برای مثال ایستگاه نمک‌زدایی در Tuas سنگاپور هزینه‌ای معادل 200میلیون دلار دارد. نمک‌زدایی یک فرآیند استخراج آب تمیز و آشامیدنی از آب دریاست. این به این معنی است که آب باید از خلال چندین فیلتر عبور کند و از طریق فرآیند اسمزی تمیز شود. این نیاز به تکنولوژی‌های بسیار پیشرفته و گران دارد. هزینه اقتصادی بالا دلیل اصلی این قضیه است که چرا سنگاپور تنها یک ایستگاه نمک‌زدایی از آب دریا را دارد. همین یک ایستگاه تقریبا 10‌درصد نیاز آب حال حاضر مردم سنگاپور را فراهم می‌کند. اگرچه دومین ایستگاه نمک‌زدایی از آب دریا هم در این کشور ساخته شد. NEWater یکی از روش‌های تصفیه و پالایش آب از فاضلاب در سنگاپور است. با تصفیه فاضلاب آب آشامیدنی برای مردم فراهم می‌شود، بنابراین این روش وابستگی سنگاپور به کشورهای دیگر را کاهش می‌دهد. همچنین این روش قادر است آب استفاده شده را بازیافت و حفاظت کند. در میان این 4روش در جاهایی که مشکل کمبود آب و تشدید خشکسالی دارند، این روش یعنی تصفیه فاضلاب و اصلاح چرخه آب در افزایش تأمین آب موثرتر از روش‌های دیگر است. این باعث می‌شود کشورهای محتاج به آب در درازمدت به خودکفایی برسند. اگرچه فرآیند تصفیه آب خیلی هزینه‌بر است و مقدار زیادی انرژی مصرف می‌کند. همچنین مردم ممکن است طبعشان نیاید که چنین آبی را بنوشند. این روش مردم را از خریدن و نوشیدن آب تصفیه شده دلسرد می‌کند هرقدر هم که طبق معیارهای بین‌المللی استاندارد باشد. در مجموع، ما فکر می‌کنیم که پروژه NEWater مؤثرترین راه برای افزایش فراهمی آب سنگاپور است. اگر منابع آب این کشور محدود شود، شدیداَ این کشور دچار کمبود آب خواهد شد و این خود اثرات غیرقابل جبرانی را بر اقتصاد و محیط‌زیست منطقه خواهد گذاشت. برای همین داشتن یک منبع قابل اعتماد تأمین آب خیلی برای سنگاپور یا هر کشور دیگری که با بحران آب مواجه است اهمیت دارد.  حالا ایران را مقایسه کنید با سنگاپور. سنگاپور یک کشور با اقلیم حاره‌ای و مرطوب که میانگین سالانه بارندگی آن بیش از 1000میلیمتر است در حالی‌ که ایران دارای میانگین بارندگی کمتر از 300میلیمتر است و در کمربند خشک جهان قرار گرفته است. جدا از این، ایران وسعتی به مراتب بیشتر از سنگاپور و جمعیتی حدود 13 برابر آن دارد. بیشتر چاه‌های زیرزمینی به علت بهره‌برداری بیش از حد و احداث چاه‌های غیرمجاز در سال‌های اخیر خالی از آب شده‌اند. کشاورزی نادرست و سنتی، راندمان 30درصدی مصرف آب در کشاورزی، عدم‌مدیریت درست در حفاظت از منابع آب، خشکیدگی تالاب‌های مهم ایران همه‌وهمه سبب شده که وضع ایران خیلی پیچیده‌تر از سنگاپوری باشد که چندسالی است برنامه‌ریزی‌های سفت و سختی برای عبور از این بحران می‌کند. اگر ما بتوانیم تمام شهرهای بزرگ ایران را مجهز به سیستم تصفیه‌خانه کنیم شاید بسیاری از این مشکلات کمبود آب کم شود، به شرطی که تصمیم‌گیران گوش شنوایی به حرف متخصصان داشته باشند.
منابع:
http: //geographyprojectwaterconstraintinsg.blogspot.com/
http: //www.answers.com