|  دکتر  مینا پورفرخ  |   روانشناس|

کسی که می‌داند و می‌تواند راز دیگران را پیش خودش نگاه دارد و با شخص دیگری در آن باره صحبت نمی‌کند، مسلما به‌عنوان فردی
 قابل اعتماد شناخته می‌شود.
البته باید بدانیم چه حرفی راز به حساب می‌آید و باید مخفی نگاه داشته شود و چه حرفی راز نیست و مخفی نگه‌داشتنش مهم نیست. همین‌طور باید بدانیم چه زمانی رازی می‌تواند فاش شود و چه رازی را تا ابد باید مخفی نگاه داریم.
خیلی‌وقت‌ها فکر می‌کنیم اگر کسی رازی را به ما می‌گوید، باید آن را تا ابد حفظ کنیم و درباره آن با کسی حرفی نزنیم، ولی گاهی همین رازداری‌ها می‌تواند مشکلاتی را به وجود آورد که به نفع هیچ‌کس نیست.
به‌عنوان مثال برخی برای دوستانشان رازداری می‌کنند و هیچ وقت حاضر نمی‌شوند با خانواده دوستشان درباره مشکلات وی، صحبت کنند. برخی هم زندگی مخفیانه دوستشان را از خانواده همسرش مخفی نگاه می‌دارند یا خیلی‌های دیگر که مخفیکاری و دروغگویی را با رازداری و صداقت اشتباه گرفته‌اند.
هر چند رازداری از ویژگی‌های مثبت شخصیتی است، ولی باید به‌موقع و براساس عقل و منطق از آن استفاده شود و از سوی دیگر به معنای پنهانکاری و فریب دیگران نباشد.
یکی از مهم‌ترین دلایل حفظ راز، پایبندی به مسائل و موضوعات اخلاقی است و این‌که آنها افشای راز را کاری خلاف اخلاق می‌دانند.
همچنین بسیاری ممکن است از ترس عواقب افشای راز، آن را فاش نکنند و هیچ وقت درباره آنچه شنیده‌اند، صحبتی به میان نیاورند. آنها نگران نظر مردم و همچنین نظر خود فرد گوینده راز، نسبت به خودشان می‌شوند و دوست ندارند قضاوت نادرستی درباره آنها وجود داشته باشد. به همین دلیل سعی می‌کنند، راز را پیش خودشان نگاه دارند و درباره آن صحبتی نکنند.
از طرفی، رازداری باعث رشد شخصیت و احساس استقلال فرد نیز خواهد شد و به او انگیزه بیشتری برای حفظ رازها می‌دهد. دیگران هم اعتماد بیشتری نسبت به او خواهند داشت و در نتیجه دوستان بیشتری پیدا خواهد کرد.
بنابراین طبیعی است برای داشتن رضایت و همین‌طور لذت بردن بیشتر از زندگی و روابط دوستانه، افراد بخواهند رازداری را در وجودشان پرورش دهند و آن را تقویت کنند.
اگر رازداری خوب است، اگر صفتی پسندیده به حساب می‌آید و اگر همه انسان‌ها دوست دارند با انسان‌های رازدار معاشرت کنند، پس چرا خیلی‌ها نمی‌توانند راز دیگران را پیش خودشان حفظ کنند و خیلی راحت آن را فاش می‌کنند؟
در پاسخ باید گفت، بعضی شاید علت این کار را ندانند، ولی خواسته یا ناخواسته، راز افراد را به دیگران می‌گویند و نمی‌توانند در حفظ رازها موفق باشند. برخی هم آن‌قدر این کار را تکرار کرده‌اند که دیگر برایشان به یک عادت تبدیل شده و اصلا به فکر برطرف کردنش هم نیستند.
گاهی افراد آن‌قدر به یکدیگر اعتماد دارند و به دوستی‌هایشان مطمئن هستند که فکر می‌کنند هیچ رازی میان آنها وجود ندارد. برای همین ممکن است راز دیگران را هم خیلی راحت مطرح کنند و درباره آن با یکدیگر حرف بزنند. در صورتی که حتی میان دوستان صمیمی و اعضای خانواده هم باید حریم رازها را مشخص و حفظ کرد.
نکته مهم این است که رازهای مردم به هیچ بهانه‌ای نباید موضوع صحبت‌های دسته جمعی دوستان و آشنایان باشد و به همین دلیل، توصیه می‌شود هر حرفی را پیش از آن‌که مطرح کنیم، ارزیابی و درباره‌اش فکر کنیم. زیرا گفتن همین رازهای به ظاهر ساده، می‌تواند خانواده‌ها را از هم بپاشد و مشکلاتی را برای آنها فراهم کند.