سعید درویشی- دبیر گروه هلال| مردم باصفای روستای پیریادگار در 32 کیلومتری مرکز شهر قره‌ضیاالدین در شهرستان چایپاره استان آذربایجان‌غربی روزگار می‌گذرانند. روستایی با 55 خانوار و180 نفرجمعیت. امروز نام این روستا و مردمانش در سطح ملی مشهور شهره شده است و اگر پیریادگار را در کادر موتورهای جست‌وجوگر اینترنت وارد کنید عبارت تحقق شعار «هر خانواده یک امدادگر» در روستای پیریادگار را خیلی زود مشاهده می‌کنید. اگرچه بیش از یک دهه از تولد شعار هر خانواده یک امدادگر در جمعیت هلال‌احمر می‌گذرد اما امروز در گوشه‌ای از ایران برای نخستین بار شاهد تحقق آن هستیم. خانواده‌های روستای پیریادگار با مرام پاک روستایی‌شان به این تکلیف ملی عمل کردند و امیدواریم فرهنگ یادگیری آموزش‌های امدادی، کمک‌های اولیه، خودامدادی و دیگر امدادی روز به روز در تمام ایران گسترش یابد. گزارش پیش‌روی به احترام حرکت قابل تقدیر روستاییان پیریادگار تهیه شده است تا سرمشقی برای تمام اقشار جامعه باشد.
گفتگو با اهالی روستا
نعمت محمدپور 31 ساله است. شغل او کشاورزی و دامداری است. نعمت با راهنمایی دهیار و احساس نیاز مبرم خودش و دور بودن روستا از مرکز شهر تصمیم گرفت که آموزش‌های امداد و کمک‌های اولیه را بگذراند.
در پاسخ به این پرسش که چرا امدادگری را آموخته است، به شهروند می‌گوید: «برای خدمت به مردم و حادثه‌خیز بودن منطقه خیلی دوست داشتم آماده باشم.» او با کمال آمادگی می‌گوید که الان با آموزش‌هایی که دیده است راحت توانایی کمک به حادثه‌دیدگان را دارد. نظر نعمت بر خلاف خیلی‌هاست که حضور در کلاس‌های آموزش امداد و کمک‌های اولیه را وقت‌گیر می‌دانند: «امداد و کمک‌های اولیه وقت‌گیر و سخت نیست و خیلی هم راحت است.»
نعمت معتقد است که این آموزش‌ها برای خودمان نیز نیاز است. به نظر نعمت سخت‌ترین کار در کمک‌های اولیه، کمک به مصدومان دچار شکستگی است. او در پاسخ به این‌که چرا برخی از افراد برای یادگیری کمک‌های اولیه تنبلی می‌کنند، می‌گوید: «شاید تا حالا مشکلی برای آنها بوجود نیامده است و احساس نیاز نمی‌کنند.» اما تأکید می‌کند: «این آموزش‌ها را بروند و یاد بگیرند که در زمان حادثه حتما لازم خواهد شد.» این جوان روستایی می‌گوید: «دانستن کمک‌های اولیه در موقع کار و کشاورزی زیاد به او کمک کرده است. مثلا آموزش دیده است که در زمان بریده شدن دست، برای بند آوردن خون از خاک استفاده نشود.»
59سال از عمر عین‌الله حسینقلی‌زاده می‌گذرد. او هم مثل بسیاری از اهالی روستای پیریادگار کشاورزی و دامداری می‌کند. او به «شهروند» می‌گوید: «در حوادث و اتفاقات ناگواری که در اطرافمان رخ می‌داد دوست داشتم بتوانم کمک کنم.»
به گفته خودش الان می‌تواند به کسی که دچار مشکل شده است کمک‌های اولیه را ارایه دهد. عین‌الله آموزش‌های امدادی و کمک‌های اولیه را جذاب توصیف کرد. به عقیده او شاید برخی از مردم که تنبلی می‌کنند برای یادگیری کمک‌های اولیه، فکر می‌کنند که بسیار سخت است و نمی‌توانند آن را انجام دهند. عین‌الله حسینقلی‌زاده هم با اطلاع‌رسانی آقای قربانی دهیار پیریادگار و تشویق اطرافیان به آموختن کمک‌های اولیه تشویق شد. او به مردم توصیه کرد: «حتما آموزش کمک‌های اولیه را یاد بگیرند چون حتما به دردشان خواهد خورد.» عین‌الله در پاسخ به این سوال که آیا کمک‌های اولیه در موقع کشاورزی به کمک او خواهد آمد، می‌گوید: « بله، یک روز به دردم می‌خورد. اتفاق یا حادثه خبر نمی‌کند و شاید یک بار برایم رخ دهد و من آماده‌ام.» او در پایان حرف‌هایش به «شهروند» می‌گوید: «سخت‌ترین کار در کمک‌های اولیه حفظ خونسردی است.» امید محمودی 26ساله است. او شغل آزاد دارد. می‌گوید: «امدادگر شدم زیرا می‌خواستم در مواقع نیاز به همنوعان خود، چه خانواده و چه دیگری کمک کنم.» امید معتقد بود که حالا با آموختن کمک‌های اولیه می‌تواند به کسی که دچار مشکل شده است کمک کند و اصلا به همین دلیل کمک‌های اولیه را آموزش دید. او امداد و کمک‌های اولیه را وقت‌گیر و سخت نمی‌دانست: «سخت نبود، خیلی هم خوشحال شدم که این آموزش‌ها را دریافت کردم.»
امید دلیل این‌که برخی‌ها برای یادگیری کمک‌های اولیه تنبلی می‌کنند را به اطلاعات کم آنها ربط می‌دهد. او در جواب به این سوال «شهروند» که چرا برای یادگیری کمک‌های اولیه ترغیب شدید، گفت: «همیشه نگران بودم که در مواقع حادثه چگونه می‌توانم به خانواده‌ام کمک کنم. وقتی از برگزاری کلاس خبر‌دار شدم مشتاقانه شرکت کردم.» توصیه این جوان 26 ساله به مردم این بود: «توصیه می‌کنم که همه مردم چه کوچک چه بزرگ بروند و این آموزش‌ها را بیاموزند.» او درخصوص ارتباط بلد بودن کمک‌های اولیه و کار کشاورزی می‌گوید: «خیلی زیاد اتفاق می‌افتد که مار نیش می‌زد یا شکستگی پیش می‌آمد که نمی‌توانستم کمک کنم اما الان
به راحتی می‌توانم امدادرسانی کنم.» امید می‌گوید: «اصلا در کمک‌های اولیه سختی وجود ندارد، علاقه و انساندوستی همه کارها را سهل و آسان می‌کند.»
ولی بابازاده 38ساله است. تا دیپلم درس خوانده و کارش کشاورزی و دامداری است. ولی خبر برگزاری دوره کمک‌های اولیه را در روستا شنید و به علت علاقه‌ای که داشت در این دوره شرکت کرد.او به «شهروند» می‌گوید:«به خاطر دور بودن روستا از مرکز امدادی و کمک‌رسانی به خانواده خود و روستاییان، کمک‌های اولیه را یاد گرفتم.» ولی بابازاده می‌گوید حالا اگر ببینم که کسی نیاز به کمک‌های اولیه دارد دریغ نمی‌کنم. او هم مثل بقیه هم‌ولایتی‌ها به سخت بودن آموزش کمک‌های اولیه اعتقادی نداشت و گفت: «من مشتاق هستم که هر روز کلاس باشد و ما بتوانیم بر اندوخته‌های خود اضافه کنیم.» ولی پاسخ جالبی به این سوال می‌دهد که چرا برخی مردم برای یادگیری کمک‌های اولیه تنبلی می‌کنند: «احتمالا از اهداف هلال‌احمر
با خبر نیستند یا اتفاقی برای خودشان نیفتاده است». توصیه ولی بابازاده برای مردم این است: «همیشه آموزش‌های امدادی را یاد بگیرند. شاید اگر یک بار هم بتوانند جان کسی را نجات دهند بسیار عالی است.» او می‌گوید: «اگر در صحرا اتفاقی رخ دهد می‌توانیم از کمک‌های اولیه استفاده کنیم زیرا کار ما همیشه بیرون از خانه است.» به عقیده ولی، سخت‌ترین کار در کمک‌های اولیه شکستگی است که اگر تنها باشی حمل مصدوم بسیار سخت است.
تربیت 20 هزار امدادگر در آذربایجان غربی
دکتر عباس سید‌زکریایی، مدیرعامل جمعیت هلال‌احمر استان آذربایجان‌غربی در گفت‌وگو با«شهروند» درخصوص خودکفایی امدادی روستای پیر یادگار گفت: «طرح امداد جهادی با شعاردر هر خانواده یک امدادگر در راستای مدیریت جهادی از اوایل‌سال در جمعیت هلال‌احمر آذربایجان‌غربی آغاز شد.» مدیرعامل جمعیت هلال‌احمر آذربایجان‌غربی با بیان این‌که این طرح با هدف تربیت 20هزار امدادگر در استان شروع شده است،افزود: «به دلیل این‌که این روستا در گسل زلزله تبریز قرار گرفته است و از لحاظ مسافتی نیز فاصله 32 کیلومتری با شهر
قره ضیاالدین دارد در اولویت این طرح قرار گرفت.»
مدیرعامل جمعیت هلال‌احمر آذربایجان‌غربی در پایان از اجرای این طرح در دیگر روستاهای آذربایجان‌غربی خبر داد و گفت: «امیدواریم روزی برسد که در هر خانواده ایرانی یک امدادگر وجود داشته باشد.»
زین‌العابدین زینالپور فتاحی رئیس جمعیت هلال احمر شهرستان چایپاره از مجاهدت مربیان هلال احمر و مردم این منطقه تشکر نمود و افزود: برنامه ما بردن آموزش های امدادی به میان مردم و در راستای اجتماع محور کردن آموزش های امدادی است که تاکنون 77 درصد این امر در این شهرستان محقق شده است.