مسعود رفیعی طالقانی  دبیر گروه طرح نو
[email protected]

همه آدم ها به یک چیزهایی دلخوش اند، حتی در قعر ِ ناخوشی و ناامیدی. هیچ کس نیست که بتواند این را انکار کند حتی آن که عزم خودکشی کرده و دقایق واپسین عمرش را بگذراند. می پرسید چطور؟ حالا توضیح
می دهم : همین آدم در حال خودکشی هم- فارغ از آنکه خودکشی برایش امری مذموم باشد یا نه -  دلخوشی اش این است که، خودکشی موفقی داشته باشد؛ بمیرد و خلاص!
با این اوصاف دلخوشی ما هم از انتشار دو صفحه درباره دلخوشی، این بود که دست‌کم در شرایطی نامطلوب که خوشی را باید با فانوس در پی اش رفت و گشت، سراغ کسانی برویم و از آن ها  بپرسیم دلخوشی تان چیست؟!
این کار را کردیم در حالی که خیلی از آنها شاید چنین کلمه ای را از خاطر برده بودند. این کار را کردیم و آنها هم حتی دلخوش شدند که دلخوشی هنوز هم هست!لابد هست که یکی رفته سراغشان که بپرسد آقاجان، خانم جان دلخوشی ات چیست و این روزها چه چیزی تو را دلخوش می کند؟
 سودای دلخوشی در عصر ناخوشی ، مثل سودای صلح است در عصر وحشت! «سودا» اما «سودا» است دیگر! دست کم در این فقره که کسی ما را منع مان نمی تواند کرد . سودا و آرزو مرزی ندارند و جهان بی مرز ، چه جهان خوبی می تواند بود .   
بگذارید همین جا حساب خودمان را با وضعیت مشخص کنیم تا کسی نگوید اینها عجب دل ِ خوشی دارند که درست وسط گیر و دار این همه جرم و جنایت و خشونت و تنگدستی و گرفتاری در دنیا، یک تریبون را اختصاص داده اند به گفته هایی درباره دلخوشی های آدم ها ! بله درست است ، این نقد به ما وارد است چرا که  ما می دانیم در وضعیتی استثنایی بسر می بریم ، در وضعیتی عجیب که قوانین خودش را دارد و قوانین وضعیت استثنایی ، موحش ترین قوانین
انسان ساخته هستند اما چه می شود کرد که آدمی به «سودا» زنده است و ما ، آدمیم! یکباره زده به سرمان که سراغ کسانی برویم و از آنها بپرسیم دلخوشی تان چیست؟ همین که این کار را می شود کرد ، یعنی هنوز هم شاید بشود به چیزهای ساده دل خوش داشت! دل‌خوش کردن به دل‌خوشی! گرچه هیچ کدام مان اینجور که بویش می آید ، دل ِ خوشی نداریم از روزگار...
در پایان بگذارید لااقل خودم هم
دلخوشی ام را بگویم؛ من دلخوشم به این که جبر تاریخ سرانجام روزی داعش های دنیا را رسوا می کند، تاریخی که مردم آن را می‌سازند و جبری که همان دست‌های گره کرده مردمان است ...