میرجلال‌الدین کزازی  استاد زبان و ادبیات فارسی

دلخوشی؛ پرسشی است بی‌پاسخ یا دست‌کم دشوار در پاسخ! دلخوشی من در این روزگار یا امید من در این روزگار، این است که جوان‌ها بتوانند در راهی بیفتند و گام بردارند که هرچه بیش در این راه پیش می‌روند، به آرامش آشتی، همدلی، همبستگی، دوستی و پیوند پیش‌روند و از هر آنچه مایه گسستگی، جدایی، دوری از یکدیگر و درگیری و جنگ است، بیش بگسلند. دوستی از دید من، امیدی است که بیش از هر امیدی دیگر انسان امروز می‌تواند داشت. دلخوشی من نیز در آن است که ببینم این امید آغاز می‌گیرد، ژرفا می‌گیرد. گویی این‌که بتوان اندیشید جهان آینده، جهانی سنجیده‌تر، خردمندانه‌تر و دوستانه‌تر از جهان کنونی
 باشد.