|   امانوئل اشمیت|

یه روز موسیو ابراهیم از من پرسید: «چرا هیچ‌وقت لبخند نمی‌نزی، مومو؟»
این سوال مثل یه مشت خورد تو صورتم. یه ضربه محکم که انتظارش رو نداشتم.
«لبخند فقط مال پولداراست، موسیو ابراهیم، من توان مالیشو ندارم».
حتما برای این‌که لجم رو در بیاره شروع کرد به خندیدن. «لابد فکر می‌کنی که من پولدارم!»
«صندوق شما همیشه پر از اسکناسه، کسی‌رو نمی‌شناسم که در عرض روز این‌قدر اسکناس ببینه».
«اما من با این اسکناسا باید تا آخر ماه پول جنسا و اجاره‌رو بپردازم، می‌دونی چیز زیادی ازش باقی نمی‌مونه.» و بیشتر خندید. مثل این‌که می‌خواست کفر منو در بیاره.
«موسیو ابراهیم وقتی می‌گم لبخند فقط مال ما پولداراس، می‌خوام بگم که مال آدمای خوشبخته».
«نه اشتباه می‌کنی. این لبخنده که خوشبختت می‌کنه».
موسیو ابراهیم