داریوش قنبری نماینده ادوار مجلس
آن چه که باید در مورد طرح حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر مطرح کرد این است که «امر به معروف» یک واجب دینی است و به عقیده من واجبات دینی نیازی به قانون ندارند و شایسته نیست که در مجلس برای آنها قانون تصویب شود.
می‌توان برای این نظر دلیلی هم آورد و آن این است که اگر قانون شدن امر به معروف و نهی از منکر اقدامی شایسته و بایسته است، باید برای نماز و روزه و دیگر واجبات دینی هم قانون تصویب کرد و در مورد این مسأله در مجلس شورای اسلامی بحث کرد و به تبادل‌نظر پرداخت. امر به معروف و نهی از منکر یک امر واجب دینی است و حد و حدود آن در چارچوب اعتقادی و شرعی ما مشخص شده است. یک نگاه کلی به قضیه روشن می‌کند که دیگر نباید ما برای هر مسأله‌ای دست به تصویب قانون بزنیم و آن را به مجلس بکشانیم. درحال حاضر باتوجه‌به رد طرح حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر توسط شورای نگهبان، باید کار این شورا را مناسب توصیف کرد چرا که به این ترتیب مجلس شورای اسلامی هم آگاه می‌شود که وقت خود را مصروف مسائلی نظیر این نکرد چرا که واجبات دینی نیازی به این قبیل اقدامات ندارند و قانون برای مواردی است که حکم مشخصی به لحاظ دینی برای آن مسأله وجود نداشته باشد. من از زمانی که این طرح در مجلس به بحث گذاشته شد و کارشناسان در مورد
چند و چون آن به تبادل‌نظر پرداختند، با آن مشکل داشتم. همان موقع هم گفتم که واجبات دینی نیازی به قانون‌گذاری ندارند و حکم آن در چارچوب شرعی و دینی ما مشخص شده است و دیگر نیازی به قانون ندارد و نباید در مجلس شورای اسلامی قانونی برای اجرای آن تصویب کرد. این یک حقیقت است که باید پذیرفت.