آهن ازجمله املاحی است که در تمام سلول‌ها وجود دارد اما می‌توان بیشترین میزان آن را در گلبول‌های قرمز خون مشاهده کرد.  گلبول‌های قرمز خون اکسیژن را از ریه‌ها به دیگر اعضا و بافت‌های بدن منتقل می‌کنند. آهن هم از مواد مغذی دریافتی انرژی تولید کرده و در انتقال پیام‌های عصبی که فعالیت بخش‌های مختلف بدن را با یکدیگر هماهنگ می‌کنند، مشارکت دارد.  به‌گزارش هلث‌لاین، در صورتی که میزان اضافه‌ای از آهن جذب بدن شود، بدن آن را برای استفاده‌های بعدی ذخیره می‌کند. به‌طور معمول افراد میزان آهن موردنیاز خود را از طریق مواد خوراکی حاوی آن دریافت می‌کنند اما شرایط خاصی وجود دارد که لازم است مکمل آهن به رژیم غذایی افزوده شود که مهم‌ترین آنها به شرح زیر است:
   1. ابتلا به آنمی (کم‌خونی) نارسایی آهن: در صورتی‌که به آنمی نارسایی آهن مبتلا باشید میزان کافی آهن در گلبول‌های قرمز وجود ندارد تا اکسیژن موردنیاز سلول‌ها و بافت‌ها تأمین شود. ازجمله علایم کم‌خونی‌ شامل خستگی، ضعف، احساس گیجی و سختی در تمرکز هستند. همچنین ازجمله عوامل شایع در بروز آنمی می‌توان به قاعدگی، زخم دستگاه گوارش، سرطان دستگاه گوارش، از دست رفتن خون ناشی از جراحت یا اهدای خون و نیز خونریزی دستگاه گوارش ناشی از مصرف طولانی‌مدت داروهایی همچون آسپرین و ایبوپروفن اشاره کرد.
2. بارداری: زنانی‌که باردار نیستند روزانه به مصرف 15 تا 18 میلی‌گرم آهن نیاز دارند درحالی‌که این مقدار در زنان باردار بیشتر است. طبق اعلام موسسه ملی سلامت، میزان مجاز آهن برای زنان باردار روزانه 27 میلی‌گرم است.
3. بچه‌دار شدن: زمانی‌که جنین داخل رحم مادر درحال رشد است آهن موردنیاز خود را از بدن مادر جذب و آن را ذخیره می‌کند. این ذخایر در مدت
 6 ماه نخست تولد مورد استفاده قرار می‌گیرد زیرا شیر مادر حاوی میزان کافی آهن نیست و به همین دلیل به زنانی که تازه صاحب فرزند شده‌اند مصرف مکمل آهن توصیه می‌شود.
4. قاعدگی: فرآیند قاعدگی ذخایر انرژی بدن را از بین می‌برد. طبق اعلام مرکز کنترل و پیشگیری امراض آمریکا 9‌درصد از زنان و دختران 12 تا 49‌سال از فقر آهن رنج می‌برند.
5. ورزش‌کردن: افرادی که به‌طور مرتب ورزش‌های فشرده و سنگین انجام می‌دهند نسبت به افرادی با میزان فعالیت بدنی کمتر 30 درصد، آهن بیشتری لازم دارند.
6. کمبود دایمی آهن در بدن: افرادی که به‌طور مرتب خون از دست می‌دهند نیاز دارند از مکمل‌های آهن مصرف کنند. اهداکنندگان خون یا افراد مبتلا به خونریزی گوارشی بیشتر در معرض خطر هستند.  
7. دیالیز شدن: در افرادی که کلیه‌هایشان دیالیز می‌شود نیاز به آهن اضافی وجود دارد زیرا بدن، هنگام دیالیز مقداری خون از دست می‌دهد. همچنین در رژیم غذایی این بیماران میزان آهن دریافتی محدود است. علاوه بر این برخی داروهای تجویزی برای این بیماران با فرآیند جذب آهن تداخل پیدا می‌کند.
 8. مصرف داروهای کاهنده جذب آهن: برخی داروهای خاص در توانایی بدن برای جذب آهن خلل ایجاد می‌کنند. این داروها شامل برخی آنتی‌بیوتیک‌ها و آنتی‌اسیدها هستند. ازجمله دیگر داروها می‌توان به رانیتیدین و امپرازول، بازدارنده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسینوژن برای فشارخون بالا، داروی کلستیپول و کلستیرامین اشاره کرد.
9. ابتلا به اختلال کم‌توجهی- بیش فعالی: بررسی‌ها نشان می‌دهد کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی- بیش‌فعالی می‌توانند از مصرف مکمل‌های آهن بهره ببرند. در یک مطالعه نشان داده شد 89‌درصد این کودکان دچار کمبود آهن هستند.  10. مبتلایان به سرفه‌های مرتبط با مصرف بازدارنده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین: پزشکان برای درمان بیماری‌های مختلف مثل بیماری قلبی، فشارخون بالا، دیابت نوع 2 و بیماری خفیف کلیوی، بازدارنده ACE‌ تجویز می‌کنند که سرفه‌های خشک یکی از عوارض مصرف این داروست. بررسی‌ها حاکی از آن است که مصرف مکمل‌های آهن می‌تواند به‌طور چشمگیر میزان سرفه را در افراد مصرف‌کننده بازدارنده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین کاهش دهد.