شهروند| تنها تفاوت دومین دوره جام‌ملت‌های آسیا با بازی‌های‌ سال 1956، حضور چین به جای اندونزی بود وگرنه ویتنام‌جنوبی، کره‌جنوبی و رژیم صهیونیستی سرجای خود بودند. تیم‌ملی کشورمان به دلیل دوم شدن در رقابت‌های مقدماتی از صعود بازماند. در بازی‌های مقدماتی منطقه غرب که با حضور ایران، رژیم صهیونیستی، پاکستان و هند برگزار می‌شد، پس از درهم کوبیدن رژیم صهیونیستی با نتیجه 3 بر صفر و به لطف گل‌های‌ هاجری، برمکی و دهداری، 3 بر یک به هند و 4 بر یک به پاکستان باختیم. در دور برگشت هند و پاکستان را بردیم اما تساوی با رژیم‌صهیونیستی باعث
دوم شدن و حذف ما شد. به هر حال در مرحله اصلی که با شرکت 4تیم در یک گروه به میزبانی کره‌جنوبی (قهرمان دوره قبل) انجام شد، بازهم چشم‌بادامی‌ها حرف اول را زدند، به‌حدی که در بازی اول 5 بر یک ویتنام‌جنوبی را شکست دادند.
ویتنام‌جنوبی 5‌سال قبل از شروع جام ملت‌های ‌سال 1960 از حمایت آمریکا در جریان حمله‌اش به کشور فقیر آسیایی مواجه شده بود و برخلاف نیمه دیگر درگیر جنگ خود، اجازه حضور در تورنمنت‌های بزرگ را داشت؛ هرچند از قدرت لازم بی‌بهره بود. برتری 3 بر صفر کره‌جنوبی بر رژیم ‌صهیونیستی، طلیعه قهرمانی هم‌تیمی‌های «یون‌چو‌اوک» بود. چین 2برصفر و رژیم‌صهیونیستی 5 بر یک ویتنام‌جنوبی را از دور خارج کردند و در نهایت برتری یک‌برصفر کره‌جنوبی بر چین بیش از برتری مشابه رژیم‌ صهیونسیتی بر چین ثمر داشت چون موجب شد کره‌جنوبی با 6امتیاز بالاتر از رژیم ‌صهیونیستی 4 امتیازی برای دومین‌بار به مقام قهرمانی جام‌ملت‌های آسیا برسد.
به‌ هر حال در پایان دومین دوره جام‌ملت‌های آسیا، «یون چو اوک» با 4 گل، آقای گل نام گرفت. در 6 بازی این رقابت‌ها، 19گل (میانگین حدود 3گل در هر بازی) رویید تا مشخص شود جام‌های پر گل از جمله جام‌جهانی 1954، مختص به یک رقابت خاص نیست و درواقع اپیدمی ناشی از بی‌توجهی به اصول دفاعی است. به ‌هر حال تیم‌ملی کشورمان هم پس از رقم خوردن دومین ناکامی متوالی در رسیدن به جام‌ملت‌های آسیا، همچنان حسرت حضور در جمع بهترین‌های آسیا را می‌خورد؛ حسرتی که چندان به طول نینجامید و با 3 قهرمانی متوالی در این رقابت‌ها نه‌تنها کاملا فراموش شد بلکه حسرت را به دیگر تیم‌های نظاره‌گر موفقیت کشورمان منتقل کرد.