بهرام دبیری، هنرمند نقاش: «کلانتری آدم دوستداشتنی بود، او فردی مهربان بود، انسانی صاف و ساده که اهل گفتوگو و رفاقت است. او فردی خوشمشرب بود که معاشرتکردن با او لذتبخش بود و همیشه حرفهای جالبی برای شنیدن داشت. همواره روحیه کودکانه که نشانه سلامت است و اغلب هنرمندان آن را دارند، در او میتوان یافت. از نگاه من درخشانترین دوره کاری پرویز کلانتری همان آثار کتابهای درسی و تصویرگریهایی بود که در آن کتابها چاپ شدند. به این دلیل که خود من در مدرسه و دورانی درس خواندم که آن کتابها منابع درسی من هم بودهاند. آنچه در آن آثار مهم است، این است که او به نوعی آغازگر این راه بوده و کتابهای درسی ابتدایی و دبیرستان را او تصویرگری کرد و شاید اولین کسی باشد که با این سبک و در این وسعت کار تصویرگری در ایران انجام داده است.»
حبیب آیتاللهی، نقاش و پژوهشگر تاریخ هنر: «کلانتری 20 تابلو دارد که به سبک کوبیسم کار کرده است. برای آنها هم نمایشگاه برگزار کرد و همه تابلوهایش به فروش رفت. از پولی که از فروش این تابلوها به دست آورد، به اروپا رفت. او قبل از اینکه به اروپا برود، از شیوه نقاشی غیرایرانی بهره میبرد که بیشتر تقلید بود. او به این دلیل به اروپا رفت، تا با هنر روز دنیا آشنا شود. او خواست با سفر به اروپا فرصتی به دست آورد و درباره هنر تحقیق کند و پس از برگشت به ایران آنچه در آنجا آموخته بود را با آنچه قبل از آن انجام میداد، مقایسه کرد تا بفهمد از این پس باید چه شیوهای را پیش بگیرد. او در طی سالهای کار هنری، کاری را بیدلیل انجام نمیداد. به نظر من اگر او به اروپا نرفته بود و برنمیگشت، هرگز اتفاقی که در سبک و سیاق نقاشی اش رخ داد، را نمیدیدیم و مطمئنا دیگر به روستاها نمیرفت تا خانههای ساده و کاهگلی روستایی را نقاشی کند و از این طریق به شیوهای جدید دست یابد.»