شهروند| پس از ناکامی یکی از بهترین تیم‌های ملی تاریخ ایران در ضربات پنالتی نیمه‌نهایی جام‌ملت‌های‌ سال 84، پرویز دهداری فقید با وجود استعفای 14نفر از بزرگان تیم‌ملی به دلیل سختگیری‌های او، روی عقایدش ایستاد و تیمی جوان اما قوی را راهی رقابت‌های‌ سال 1988 کرد؛ تیمی با حضور عابدزاده، جواد زرینچه، نادر محمدخانی، مرتضی و مهدی فنونی‌زاده، نامجومطلق، مرحوم قایقران، مرفاوی، باوی، کرمانی‌مقدم، محرمی، محمدحسن انصاری‌فرد، تقوی، رحیم‌پور، پیوس، افتخاری، عربشاهی و سجادی. بازیکنان نامبرده، آن زمان بزرگ نبودند اما از آن زمان به نام‌های ابدی فوتبال ایران تبدیل شدند. در چنین شرایطی، ایران در یکی از معدود حضورهایش در گروه اول جام ملت‌های آسیا، بازی‌ها را با برد شروع کرد؛ آن هم با برتری 2 برصفر بر قطر. تساوی بدون گل با ژاپن به ضمانت پیروزی روز اول، نتیجه چندان بدی تلقی نمی‌شد. برتری یک بر صفر مقابل امارات با گل پیوس، شکست 3برصفر مقابل کره‌جنوبی را درپی داشت تا ما به‌عنوان تیم دوم راهی جدال نیمه‌نهایی با عربستان شویم.
بهترین فرصت برای انتقام نیمه‌نهایی 4‌سال پیش مهیا بود اما گل دقایق میانی نیمه اول ماجدعبدالله جبران نشد تا یک‌بار دیگر به عربستان ببازیم و یک‌بار دیگر عربستان پس از شکست دادن ایران به جام برسد؛ این‌بار برخلاف 4‌سال قبل با شکست دادن تیم هم منطقه چین، یعنی کره‌جنوبی. تیم دل‌شکسته دهداری نوید آینده بهتر را می‌داد. برتری 3 بر صفر در ضربات پنالتی بازی رده‌بندی مقابل چین به حذف شدن در دور اول گروهی مقدماتی جام‌جهانی 1990 در بازی دراماتیک مقابل همین چین ختم شد؛ جایی که کافی بود تنها یک مساوی از چین بگیریم اما جلوی چشم 90هزار تماشاگر آزادی جوگیر شدیم و حمله کردیم. 3 گل زدیم اما در نیمه دوم 2 گل خوردیم و همان 2 گل باعث کاهش تفاضل گل و صعود چین با یک پیروزی 2 بر صفر در بازی روز آخر مقابل تایلند شد. سرنوشت ما به سرنوشت برزیل در بازی کلاسیک دور دوم گروهی جام‌جهانی 1982 مقابل ایتالیا می‌ماند. پرتاب گلوله‌های برف به دهداری، پایان دوران مربیگری مربی اخلاق‌گرا در تیم‌ملی بود اما میراث او در جام ملت‌های ‌سال 1988، قهرمانی تیم کاملا استقلالی پروین در فوتبال بازی‌های آسیایی پکن را رقم زد. یادگاری‌های تیم دهداری بعدها هریک به نامی ماندگار در تاریخ فوتبال تبدیل شدند و به افسانه‌ها پیوستند.