1- محمدعلی ابطحی، رئیس دفتر سیدمحمد خاتمی در دولت اصلاحات، در صفحه فیس‌بوکش نوشت: «سال نو میلادی ۲۰۱۵ مبارک باشد. سال ۲۰۱۴ که سال تلخی بود. دنیا خشونت‌بار بود. به نام دین بیشتر از خیلی سال‌ها جنایت شد. امیدوارم سال جدید میلادی بر همه مبارک باشد. بشریت رنگ و بوی صلح و صمیمیت ببیند.»
2- صفحه آیت‌الله بیات زنجانی از مراجع تقلید روز گذشته بخشی از گفت‌وگوی نشریه آمریکايی المانیتور با این مرجع تقلید را منتشر کرد که در بخشی از آن آمده است: «اینجانب در کلان موضوع، تفکرات حاکم بر اندیشه داعش را تفکر اهل سنت نمی‌دانم اگرچه ممکن است برخی از سلفیان و اهل تسنن را نیز با خود همراه ساخته باشد بلکه معتقدم این اندیشه مخدوش که بخش‌های مختلف آن از بعضی فرق اسلامی گرفته شده، نیازمند نام‌گذاری جدید بوده و تلفیق آن به صورت مطلق با اندیشه اهل سنت، هدفی است که برای اسلامی جلوه دادن روش غلط این فرقه انتخاب شده است.»
3- معصومه ابتکار، معاون رئيس‌جمهوري و رئيس سازمان حفاظت محيط‌زيست در صفحه شخصی‌اش در توییتر نوشت: «سازمان‌هاي مردم‌نهاد براي حضور مفيد و موثر در كارگروه‌هاي شوراي برنامه‌ريزي استان‌ها براساس مصوبه دولت آماده شوند.»
4- سایت الف متعلق به احمد توکلی نماینده اصولگرای مجلس مطلب اصلی خود را به نوشته‌ای با عنوان «چرا هنوز از اعتراضات سال 88 دفاع می‌کنیم» اختصاص داد که در بخشی از این مطلب آمده است: «آقای احمدی‌نژاد به نیابت از بخش عمده‌ای از حاکمیت، سیاست‌های غیرقابل قبول برای بخشی از جامعه را اجرا می‌کرد به همین دلیل وقتی که بخشی از مردم از متوقف کردن سیاست‌های مذکور از سازوکار قانونی ناامید شدند، زیر میز بازی انتخابات زدند و اعتراضات خیابانی را انتخاب کردند، البته ناگفته نماند که در میان جناح اصولگرا کسانی بودند که هم
به دلیل تجربه حکومت‌داری و هم پختگی شخصی و تجربه زندگی به سرعت متوجه شدند که شیوه افراطی احمدی‌نژاد خارج از آستانه تحمل جامعه است اما قادر به مقاومت در برابر احمدی‌نژاد نبودند چرا که بخش‌هایی از حاکمیت گرفتار افسون احمدی‌نژاد بود. کسی مثل آقای ناطق‌نوری به سرعت راه خود را از احمدی‌نژاد جدا کرد و با تخیلاتی و خطرناک خواندن تفکرات وی علناً خود را کنار کشید... به هر حال وقتی اعتراضات خیابانی شروع شد، کل حاکمیت هدف اعتراض معترضان قرار گرفت نه شخص آقای احمدی‌نژاد چرا که معترضان دیده بودند که سیاست‌های اجرایی با تأیید و تشویق یا حداقل سکوت تأییدآمیز بخش عمده‌ای از حاکمیت اجرا شده بود. با این توصیف روشن می‌شود که اعتراضات سال ۱۳۸۸ بر سر تقلب یا تخلف نبوده بلکه این امر بهانه‌ای برای بیرون ریختن و اظهار علنی نارضایتی از تداوم سیاست‌هایی بود که برای بخشی از جامعه غیرقابل تحمل شده بود.»