سال ۱۳۹۸ درحالی برای استقلال و پرسپولیس به پایان رسید که آنها تا حوالی لوزالمعده در بدهی فرو رفته‌اند. به نظر می‌رسد با توجه به حجم بدهی‌ها، آنها هم به‌زودی به جمع عزیزان بدهکار بزرگ بانکی بپیوندند و مجبور باشیم به آنها بگوییم: «ا.ت» و «پ.ت.» اوضاع به قدری خراب و تخیلی شده که مدیران عامل دو تیم هم ترجیح داده‌اند خود را قرنطینه کنند و قید مدیریت را بزنند. این درحالی است که قبلا هر کسی دنبال طی کردن دو تا یکیِ پله‌های ترقی بود، سعی می‌کرد خودش را به این دو باشگاه بچسباند، اما الان این چسبیدن چیزی جز تعقیب‌شدن از طرف طلبکارهای ریز و درشت باشگاه ندارد. حجم بدهی و تنوع طلبکارها هم به شکلی است که از راننده اسنپ تا وکیل رسمی پرونده‌های فیفا از این دو باشگاه طلبکار هستند. اوضاع به قدری کشمشی است که مثلا ما رفته‌ایم در یک پرونده مالی وکیل گرفته‌ایم که آن پرونده را ببریم، اما نه‌تنها نبرده‌ایم بلکه حق‌الوکاله وکیل هم به بدهی‌ها اضافه شده. الان اگر شما با دفتر هر کدام از باشگاه‌ها تماس بگیرید، منشی همان اول که گوشی را برمی‌دارد، می‌گوید: «فعلا پول نداریم، بفرمایید...» این درحالی است که تا الان چند وزیر با وعده خصوصی‌سازی این دو باشگاه رأی اعتماد گرفته‌اند و بعد توی دل‌شان گفته‌اند گول‌تان زدیم و این دو باشگاه مال خودمونه و به هیچ‌کس نمی‌دیمشون.