| مصطفی عابدی | روزنامه‌نگار |
بايد صادقانه گفت كه «با این وضع درست نمي‌شود که نمي‌شود»، منظور وضع ورزش اين كشور است. به ظاهر درِ مدیریت ورزش کشور همچنان بر همان پاشنه پيشين مي‌چرخد. هركسي مي‌آيد عهده‌دار امور ورزش مي‌شود نگاهي كوتاه‌مدت و مقطعي دارد، كاري هم ندارند كه اقدامات آنان در ورزش چه عوارض بلندمدتي براي ورزش و نیز ساير حوزه‌هاي جامعه دارد. مثل آن كه آشغال خانه خود را داخل خانه همسايه بريزیم، به اين اميد كه خانه خودمان تميز بماند، غافل از اينكه وقتي خانه همسايه زباله‌داني شد، دير يا زود ميكروب‌هاي آن، همه محيط اطراف ازجمله خانه خودمان را نيز فتح خواهند كرد!
آقاي وزير ورزش از هنگامي كه آمد عليه فوتبال گارد گرفت، مثل روز روشن بود كه اين سياست شكست مي‌خورد. وزارتخانه به جاي آن‌كه فوتبال را درست كند، در برابرش موضع گرفت، وقتي هم نتوانست به چشم آن سرمه بكشد، كار ديگري كرد. نحوه مديريت آن در وضعيت دو تيم پرطرفدار بركسي پوشيده نيست. اكنون هم از آن طرف بام افتاده‌اند و براي بخشيدن برخي فوتباليست‌هاي متهم كه حتي يكي از آنان حاضر به آمدن به کشور و معرفي خود نشده، شفاعت مي‌كنند. آقاي وزير ورزش درباره بازیکنان سرباز گفت: برای این مسأله نیز مکاتباتی انجام دادم و با ریاست محترم ستاد مشترک صحبت‌هایی داشتیم. امروز هم پیگیر این موضوع هستیم و امیدوارم تا ظهر امروز خبرهای خوبی در این خصوص بشنویم. تخلفات در جایی دیگر اتفاق افتاده است، درخواست کردیم که یک نفر موقتاً 15روز برای تیم‌ملی و آبروی نظام بازی کند.
وی ادامه داد: قطعاً تخلفات مربوط به فوتبالیست‌ها در قوه قضائیه رسیدگی و با متخلفان برخورد خواهد شد. وزیر ورزش و جوانان خاطرنشان کرد: فوتبالیست‌ها همانند سایر اقشار مختلف مردم هستند و باید با آنها همانند مردم برخورد شود و من نیز قول می‌دهم موضوع سربازی فوتبالیست‌ها را پیگیری کنم. پيش از آن هم يكي از مسئولان نظام وظيفه درباره مشکلات بازیکنان سرباز گفت: «با توجه به تقاضای وزیر ورزش و جوانان سرلشکر فیروزآبادی رئیس ستاد کل نیروهای مسلح ضمن تأکید مجدد بر برخورد قاطع و قانونی با کسانی که با جعل و دسیسه کارت معافیت جعل کرده‌اند، استثنائا با همراهی چهار نفر از بازیکنان مورد نیاز تیم‌ملی یعنی سروش رفیعی، شجاع خلیل‌زاده، حسین ماهینی و مهرداد پولادی برای حضور در جام ملت‌های آسیا تا پایان دی ماه‌سال جاری موافقت به عمل آمد.» این اقدامات درحالی انجام می‌شود که تا ديروز با قطع و يقين گفته مي‌شد هيچ بخششي در كار نيست.
اگر اين فوتباليست‌ها مرتكب تخلف و جرمي نشده‌اند، در اين صورت ممنوعيت حضور آنان در تيم ملي از ابتدا اشتباه بوده و بايد عليه اين تصميم نادرست اقدام و آن را اصلاح كرد ولي اگر اتهام علیه آنان وارد است، نه‌تنها بايد از بازي در تيم ملي محروم شوند، بلكه رسيدگي قضايي نيز بايد در دستوركار قرار گيرد. اين جمله آقاي وزير كه گفته‌اند «براي آبروي نظام» به‌طور موقت اجازه بازي پيدا كنند، روشن نيست زیرا اساساً قهرمان نشدن تيم به هيچ وجه بي‌آبرويي نيست، اين ذهنيت نادرست است. به علاوه مگر براي حفظ آبرو بايد قهرمان فوتبال شد؟ چرا ده‌ها موضوع ديگر و از همه مهم‌تر برقراري و اجراي عدالت و قانون را در نظر نمي‌گيريم؟ در سایت‌هایی که این اخبار را منتشر کرده‌اند و ذيل خبر، ده‌ها كامنت گذاشته شده بود كه همه به نوعي نسبت به اين تصميم اعتراض داشتند و آن را نادرست مي‌دانستند.
آيا اين اعتراض مهم نيست؟ آيا مي‌دانيد با اين تبعيض‌ها و ناديده گرفتن قانون، از يك سو جوانان و مردم را نااميد مي‌كنيم و از سوي ديگر متخلفان را نسبت به انجام اقدامات خلاف جري‌تر مي‌كنيم؟ اجازه دهيد كه مثالي زده شود تا بدانيم براي كشورهاي توسعه‌يافته چه موضوعي مهم است. پرافتخاترين ورزشكار تاريخ المپيك مایک فلپس، شناگر آمريكايي است كه تاكنون 18 طلا، 2 نقره و 2 برنز المپيك را به تنهايي يا با هم‌تيمي‌هايش گرفته است. همین تعداد نیز مدال‌های جهانی طلا دارد. وي به تنهايي از ده‌ها كشور جهان مدال‌هاي بيشتري را در المپيك گرفته است. ولي مي‌دانيد كه با چنين فردي وقتي خطا كرد چگونه برخورد كردند؟ وي به دليل رانندگي در حالي كه مقداري مشروب خورده بود، محكوم به یک‌سال زندان شد و 3 ماه از زندان را تحمل كرد. كسي هم نگفت كه او را ببخشند تا آبروي آمريكا نرود، و به پاس موفقيت‌هايش او را ببخشند. اتفاقاً هركسي كه قهرمان و نخبه جامعه است بايد در رعايت قانون كوشاتر باشد، و در نتيجه تخلف او را بايد با مجازات شديدتري مواجه نمود. او نیز عذرخواهی کرد. با اين مقايسه ساده مي‌توان فهميد تا وقتي كه ذهنيت ما به اهميت جامعه و عدالت روشن نشود، با دستان خود نه‌تنها ورزش، بلكه اقتصاد، اخلاق و سياست را نيز به قربانگاه مي‌بريم. متاسفانه بسياري از ورزشكاران ايراني به دليل همين تبعيض‌هاي ناروا، تباه مي‌شوند و با خيالي راحت به مسير نادرست مي‌افتند و البته كه خودشان مسئول هستند ولي مديريتي كه رفتار تبعيض‌آميز با آنان دارد و به خيال خود مي‌خواهد به آنان و كشور خدمت كند، بيشترين ضربه را به ورزشكاران و كشور مي‌زند.