تهران در دوره مدیریت شهری طولانی سابق خود شاهد طرحهای عمرانی و سختافزاری ازجمله بزرگراهها، تونل و پل و ساختمان بود و طبعا ریختوپاشهای فراوانی هم داشت؛ ولی به موازات تحولات سختافزاری، شاهد بهبود وضع نرمافزاری و انسانی نبودیم. از نظر چهره كریه فقر، اعتیاد، زبالهگردی، كودكان كار، آسیبهای اجتماعی شاید نه فقط بهبودی حاصل نشد كه عقبگرد نیز داشتیم. هنگامی كه ۱۸سال پیش تونل رسالت ساخته شد، شعار داده شد كه دیگر شاهد ترافیك نخواهید بود! امروز ترافیك از گذشته اگر بیشتر نباشد، كمتر نیست. هنگامی كه پل صدر را چند برابر قیمت ساختند، چه ادعاها كه نداشتند، امروز بدترین ترافیكها روی پل صدر است. تونل توحید، اتوبان امامعلی(ع) و... همه اینها كه هزینههایی چند برابر اولیه صرف آنها شد، هیچكدام رضایت مردم را از زندگی در تهران افزایش نداد. پس چرا این طرحها اجرا شد؟ اول اینكه همه اینها به نام شهرداران میماند و برای افتتاح آن دوربین میآید و نوار و قیچی و برنامه مجلل افتتاحیه!علت دوم این است كه ذهنیت سادهلوحانه و مهندسی بر مدیران حاكم است كه موجب فراموشی موضوعات نرمافزاری و انسانی میشود. آنان كه داخل خودروهای شیشه دودی مینشینند، قادر به دیدن افراد معتاد، كارتنخواب، كودكان كار، زنان و دختران بیسرپرست، فقر، طلاق و... انواع و اقسام ناهنجاریهای دیگر و اثرات منفی این وضع بر سایر شهروندان نیستند و چون اینها را نمیبینند، كاری هم برای آنان نمیكنند.با آمدن شورای شهر جدید و مدیریت اصلاحطلبان این نگاه باید تغییر کرده و به مردم و بویژه طبقات فرودست معطوف میشد. كوشش برای بهبود وضعیت اجتماعی و روابط انسانی و حضور آرامبخش شهروندان در شهر باید بر ساخت پل و اتوبان اولویت پیدا كند. اتوبان احتمالا ترافیک را كم میكند ولی بلافاصله آن را زیاد میكند، چون خودروی بیشتری را وارد چرخه حملونقل میكند. باید حملونقل عمومی بهعنوان شیوه اتصال مردم به یكدیگر و برابری مورد توجه قرار گیرد. در سایر حوزهها نیز همینطور است. شهر محلی برای زیست انسانی و بدون آسیب است. بنابراین باید بیشترین كوشش متوجه حل مسائل اجتماعی شود و از این رو هر گونه كاهشی در بودجههای بخش اجتماعی و آسیبها و افزایش شادیبخشی میتواند خسارتبار باشد. بودجههای لازم برای برنامههای شادیبخش و كاهش آسیبها نباید اولین قربانی كاهش و كمبود بودجه شهر باشد. در گذشته این بودجهها كم بوده است، اكنون نباید مثل سیاستهای دوران گذشته عمل كرد. شهر خوب، شهری است كه بر محور شهروند و رضایت و آرامش او اداره شود. این مسأله بیش از اینکه محصول پل و تونل باشد ناشی از بهبود شرایط انسانها و مدیریت شهری انسانمحور است.