علیرضا زرین‌دست مدیر فیلمبرداری و طراح صحنه

در دنیای امروز هر کسی با دوربین و موبایل می‌تواند تصویر بگیرد و آن‌را تبدیل به یک اثر هنری کند، اما باید دقت داشت که اگر همراه آن تصویر اندیشه و فکر خلاقانه باشد  می‌توانیم آن را تبدیل به یک اثر هنری موفق کنیم.   
اگر بخواهیم هر تصویری را به‌عنوان یک اثر هنری ببینیم، درواقع به شعور مخاطب توهین کرده‌ایم، بنابراین جشنواره فیلم‌های ویدئویی در این زمینه می‌تواند یاری‌رسان خوبی باشد.   
اگر قرار است جشنواره‌ای مستقل برای فیلم‌های ویدئویی به صورت مستمر برگزار شود، این جشنواره باید به تولیدات ویدئویی‌اش ساختار دهد تا بتواند پیام صحیح را به مخاطب منتقل کند تا به واسطه آن خلاقیت و ارزش‌های هنری را به‌وجود آورد.   
فیلم‌های ویدئویی اگر جهت مشخصی پیدا کنند قطعا جشنواره آن هم می‌تواند یکی از جشنواره‌های تاثیرگذار باشد.   
یکی از نکات مهم داوری‌هاست. داور‌ها در انتخاب آثار در جشنواره فیلم‌های ویدئویی تهران دقت زیادی داشته باشند زیرا برخی آثار حتی ارزش ورود به جشنواره را هم ندارند.   
ظرفیت نمایش فیلم‌های ویدئویی از فیلم‌های سینمایی محدود‌تر است به همین دلیل باید دید این فیلم‌ها تا چه اندازه کشش جذب مخاطب را دارند و برای آنها سالن‌های مخصوصی را درنظر گرفت. اگر دقت داشته باشید فیلم‌های سینما را با امکانات نمایش می‌دهند باید دید با فیلم‌های ویدئویی می‌خواهند چگونه برخورد کنند. آیا قرار است در تلویزیون نمایش داده شوند یا تنها برای نمایش خانگی باشند.   
تجربه نشان داده است که علاقه‌مندان به فیلمسازی کارشان را با فیلم‌های ویدئویی آغاز می‌کنند، بنابراین نباید با اعتماد و اطمینان جوانان بازی کرد و باید با آنها برخورد معقولانه داشت تا آنها احساس سرخوردگی نکنند. خوشبختانه شرایط فیلمسازی برای جوان‌ها و علاقه‌مندان به فیلمسازی مهیاست بنابراین آنها هم باید دقت داشته باشند تا از شرایط موجود بهترین استفاده را کنند.   یکی از نکات قابل تامل فیلم‌های ویدئویی بازار بین‌الملل آن است.   متاسفانه این فیلم‌ها در خارج از ایران هم معضل اساسی دارند و باید بالا‌تر و حرفه‌ای‌تر به آن نگاه کرد در این‌صورت می‌توانند در بازارهای خارجی هم جایی داشته باشند.   در کشورهای اروپای شرقی سیل عظیمی از فیلم‌های ویدئویی وجود دارد؛ به نظرم ابتدا باید در ساختار فیلم‌های ویدئویی دقت کرد تا به واسطه آن بتوانیم بازار مناسبی هم برای آن پیدا کنیم. درباره اکران این فیلم‌ها نیز باید بگویم، تعداد سالن‌های سینما در کشور محدود است و بخشی از معضلات سینما در کشور اعم از فیلم‌های ویدئویی و سینمایی ناشی از کمبود سالن‌های سینما است. کل سالن‌های سینماهای تهران به ۳۰۰ عدد هم نمی‌رسد درحالی‌که کشوری مانند ترکیه که نصف وسعت ایران را دارد تعداد سالن‌های آن به ۱۰۰۰ عدد می‌رسد.  باید دقت داشت که اگر تعداد سالن‌های سینما زیاد باشد می‌توانیم تعدادی از فیلم‌های ویدئویی‌مان را در این سالن‌ها نمایش دهیم تا موجب جاذبه و ایجاد رقابت شود.   
باید جایی برای نمایش فیلم‌های ویدئویی وجود داشته باشد، جشنواره با توجه به این‌که سالی یک‌بار برگزار می‌شود بهترین مکان برای نمایش این نوع فیلم‌هاست. این فیلم‌ها در داوری‌های جشنواره مورد قضاوت قرار می‌گیرند. عده‌ای می‌گویند خوب و عده‌ای می‌گویند بد است و بعد از جشنواره وارد بایگانی می‌شود درحالی‌که نباید چنین باشد.   
با توجه به این‌که تعداد سالن‌های سینما کم است پردیس‌ها می‌توانند برای نمایش این آثار بسیار مناسب باشند زیرا در کشورهای دیگر سالن‌هایی وجود دارد که تنها اختصاص به نمایش این نوع فیلم‌ها دارند.   در این میان حمایت سازمان‌ها و نهادهای مربوطه از فیلم‌های ویدئویی مهم است. متاسفانه نه‌تنها سازندگان فیلم‌های ویدئویی بلکه سازندگان سایر فیلم‌ها هم همه پولی را که بابت ساخت فیلم دریافت می‌کنند صرف این‌کار نمی‌کنند به همین دلیل به نظرم در بحث حمایت بهتر است  دوربین و امکانات ساخت فیلم را در اختیار فیلمساز قرار دهند و همچنین یک نفر به‌عنوان ناظر حضور داشته باشد اما در این زمینه همچنان مشکلات در کشور ما وجود دارد.