شهروند| تیم‌ملی کشورمان درحالی با هزاران امید و آرزو به جام ملت‌های آسیا در‌ سال 2000 اعزام شد که نمایش قدرتمندانه و معقولش در جام‌جهانی 1998 درآمیخته با حمایت همه‌جانبه لبنانی‌ها(میزبان رقابت‌ها) از تیم طالبی مدعی اول قهرمانی ساخته بود. وقتی در اولین بازی با 4 گل استیلی (2 بار)، باقری و دایی، میزبان را شکست دادیم، همه سایت‌های رسمی و غیررسمی در نظرسنجی‌های خود، بهترین نماینده آسیا در جام‌جهانی 1998 را قهرمان می‌دانستند. اولین توفیق البته ادامه‌دار تایلند در گرفتن یقه ایران هم امیدها را کم نکرد چون گل زیبای دایی در دقایق پایانی آخرین بازی گروه، علاوه بر اولین پیروزی ملی بر عراق پس از انقلاب اسلامی به معنای سرگروهی سفیدها هم بود.  در یک‌چهارم نهایی، کره‌جنوبی به قصد انتقام شکست 6 بر 2 بازی 4‌سال قبل مقابل ما صف‌آرایی کرد. زیباترین و دورترین گل دوران حرفه‌ای کریم باقری، ایران را آماده نبرد نیمه‌نهایی با برنده دیدار عربستان و کویت جلوه می‌داد اما بزرگترین اشتباه ملی دوران حرفه‌ای علی دایی، او را از عرش توجه فیفا و مجامع جهانی به فرش انتقادات گسترده مردم ایران از بت شکسته شده، کوبید. برومند در ثانیه‌های پایانی تسلیم شد؛ درست مانند صحنه شکل‌گیری گل طلایی کره‌جنوبی توسط «لی‌دونگ‌گوک» یا همان شیر شاه کره‌ای‌ها. درنهایت ناباوری، برای دومین‌بار در 3 دوره اخیر از رسیدن به نیمه‌نهایی بازماندیم. جلال طالبی در بازگشت با خشمگین‌ترین مهدوی‌کیای تاریخ آن هم در یک برنامه هنوز پربیننده تلویزیونی مواجه شد و با گفتن جمله معروف «هوا بس ناجوانمردانه آلوده است» جای خود را به مربی بعدی داد. کره‌جنوبی در نیمه‌نهایی مغلوب عربستان شد و عربستان در پنجمین و آخرین حضور متوالی خود در فینال جام ملت‌های آسیا، درست مانند ‌سال 92 به ژاپن باخت تا ما حداقل بابت تبدیل نشدن عربستان به پرافتخارترین تیم آسیا، اندکی خوشحال شویم.