داروغه ناتینگهام هم رفت. با درگذشت صادق ماهرو، جای خالی این هنرمند دور از وطن که حقیقتاً از استادان فن دوبله بود حال بیش از پیش احساس شده و می‌توان ادعا کرد این جای خالی امروز خالی‌تر از پیش می‌نماید. گوریل انگوری هم مثل بیگلی بیگلی (زنده یاد اصغر افضلی که شهریور سال قبل درگذشت) و همچنین امیر هوشنگ قطعه‌ای مدیر دوبلاژ گوریل انگوری که در سال 90 گذاشت و گذشت، دیگر تکرار نمی‌شود. همان طور که آذر دانشی، ژاله کاظمی، عزت‌الله مقبلی، مهدی آژیر، حسن عباسی، کنعان کیانی، حمید قنبری، منوچهر نوذری، احمد رسول‌زاده، ایرج و کاووس دوستدار، مرتضی احمدی و... همچون خاطرات دیر و دور کودکی‌مان دیگر تکراری ندارند. دوبله، هنری است بسیار ظریف و در عین حال قدرتمند و این ادعایی نیست که نتوان به اثبات آن نشست. فیلم‌های ضعیف بی‌شماری را به یاد آورید که به واسطه هنر هم‌نسلان صادق ماهرو تنها با معجزه لحن، گفتار و کلام تبدیل به خاطره ماندگار نسل‌ها شدند. اتفاق تلخی است که یک گشت و گذار اینترنتی در سایت‌های هنری و خبری، کاونده را به این نتیجه می‌رساند که اکثر پیشکسوتان و استخوان خُرد کرده‌های دوبله ایران این روزها به جای شکرشکنی در استودیوها خانه نشینی اختیار کرده‌اند و اینان به جز آنهایی‌اند که سال‌هاست جلای وطن کرده و از ایران رفته‌اند. از این تلخ‌تر، مقایسه بین ظرافت و دقت همه دستاورد‌ سال‌های دور این خانه‌نشینان با آن چیزی است که این روزها به اسم دوبله به خورد خلق‌ می‌دهند. گویی بالا رفتن سرعت تولید و افزایش تقاضا تاثیر مخرب خود را در این حیطه نیز به جای گذاشته  و دوبلورهای امروزی که به سبب تراکم سفارشات وقت سر خاراندن هم ندارند، در بحث میان کیفیت و کمیت دومی را گرامی‌تر داشته‌اند. البته شاید آنچنان هم تقصیری متوجه‌شان نباشد چه آنکه خرج کمرشکن معاش، دوبله ضعیف و فاخر برایش علی‌السویه است و به قول معروف قطار زندگی راه خود را می‌رود. در آوردگاهی که صداهای تکراری با کم‌ترین لطف در لحن و کلام، همه محصولات صوتی و تصویری مزین به نشان «دوبله فارسی» را به اشغال خود درآورده‌اند – این منهای محصولات پخش شده از کانال‌های رنگارنگ تلویزیون وطنی است – تاخت و تاز زیرنویس‌کنندگان خوش ذوقی که با انواع و اقسام واژه‌ها و اصطلاحات خلاقانه به هنرپراکنی در دی‌وی‌دی فیلم‌های روز دنیا مشغولند، تعجب چندانی را برنخواهد انگیخت. محصولاتی که به رغم عدم عنایت رسانه‌ای غول‌آسا چون تلویزیون جای خود را در خانه بسیاری از مردم باز کرده‌ و کار خود می‌کنند. واقعا مسئله چیست و تقصیر کیست؟!