شهروند| تیم سرخورده ازاتفاقات شاید مشکوک آخرین دور مقدماتی جام‌جهانی 1994، کوچکترین امیدی برای قهرمانی در جام ملت‌های آسیا در‌ سال 1996 نداشت. تیم جوان محمد مایلی‌کهن پس از باخت در بازی اول گروه هم آن اندک امیدهای باقیمانده را به یأس تبدیل کرد. انگار پنالتی البته بی‌اثر علی دایی در دقایق پایانی بازی منجر به شکست 2 بر یک مقابل عراق آن هم در دومین رویارویی رسمی پس از جنگ، نشانه مثبتی بود چون به گل‌های سعداوی، میناوند و عزیزی در جریان پیروزی 3 بر یک مقابل تایلند در بازی دوم مرحله گروهی پیوند خورد.
در شرایطی که دوم شدن عربستان (زننده 7 گل در 2 بازی قبلی مقابل تایلند و عراق) غیرممکن به نظر می‌رسید، ایران تنها راه برای صدرنشینی خود را بازکرد و با 3 گل باقری، عزیزی و دایی، بهترین پیروزی نبردهای خود مقابل رقیب سنتی غرب آسیا را رقم زد. آنهایی که این پیروزی را یک اتفاق می‌دانستند، اعتقاد داشتند بهتر بود ایران در این گروه اول نمی‌شد و به کره‌جنوبی موفق و شگفتی‌ساز در جام‌جهانی 1994 نمی‌خورد. وقتی نیمه اول بازی یک‌چهارم ‌نهایی، 2 بر یک به سود کره‌جنوبی خاتمه یافت، همه از بازی خوب و حذف آبرومند می‌گفتند اما ناگهان علی دایی در بهترین بازی ملی دوران حرفه‌ای خود، گل زد و گل زد تا تیم‌ملی با 4 گل او و یک گل عزیزی و باقری، برتری 6 بر 2 تاریخی را رقم بزند. از آن روز فوتبال سر سفره مردم آمد و به پادزهری برای همه مشکلات تبدیل شد. تصویر گریان سرمربی کره‌جنوبی (هرچند عزیزی اعتقاد دارد میمیک صورت او چنین فرضیه‌ای به وجود آورد وگرنه اصلا گریه‌ای در کار نبود) در سرودهای حماسی رادیو و تلویزیون در وصف پیروزی های تاریخی ایران جای ویژه‌ای یافت. پس از گلباران کردن «کیم بیونگ جی» دروازه‌بان کره‌جنوبی، جو احساس‌زده فوتبال ایران از پیروزی در رویارویی مجدد با عربستان لبریز بود. هنگامی که عرب‌ها از نقطه شروع بازی، توپ را مستقیم پشت دروازه نکیسا فرستادند، نمی‌شد حدس زد جمال قندور، داور مصری چه آشی برای ایران پخته است! هرچند گل عزیزی، آفساید به نظر می‌رسید و می‌شد کمک داور پرچم زده را تبرئه کرد اما واقعا خطای روی استیلی پنالتی واضحی بود که دیده نشد. پس از 120 دقیقه، سناریوی 12‌سال قبل تکرار شد و این‌بار دایی (برای اولین‌بار در دوران حرفه‌ای‌اش) یزدانی و خاکپور پنالتی خراب کردند تا با وجود تلاش موفق عابدزاده تعویضی در مهار پنالتی تیماوی و موالد، عربستان به فینال و سومین جامش برسد. ما هم برخلاف ضربات پنالتی رده‌بندی 12‌سال قبل، این‌بار کویت الهویدی و بشار عبدالله را بردیم و با یک سومی، آقای گلی دایی، عنوان بهترین بازیکن جام برای عزیزی و البته کاپ اخلاق به خانه برگشتیم تا رنسانس فوتبال ایران شروع شود.