| جولی بک، از دبیران ارشد نشریه آتلانتیک | آدم‌ها وقتی روایت‌های رمانتیک‌شان را در عمل پیاده می‌کنند، اغلب (آگاهانه یا ناآگاهانه) آنها را با داستان‌های عاشقانه‌ای مقایسه می‌کنند که شنیده‌اند. وقتی داستان‌هایی از این قبیل روی هم تل‌انبار می‌شوند، می‌توانند مثل پرتوهای رادیواکتیو به درون ذهن‌ها و رابطه‌هایمان رسوخ کنند... فرهنگ ما دست‌به‌کار آن شده است که چیزها را پیچیده کند: که درباره ارزش رمانتیزه‌کردن داستان‌هایی چون‌وچرا کند که در آنها، یکی در تعقیب دیگری است: یا او را خسته و فرسوده می‌کند، یا او را علی‌رغم میلش دنبال خود می‌کشد. اما تصدیق وجود نقص و خدشه در این ایده‌ها، آنها را از میان نمی‌برد. این ایده‌ها همچنان در فضای مابین افراد شناورند؛ اینها همان گل‌ولایی هستند که وقتی تلاش می‌کنیم همدیگر را روشن‌تر و شفاف‌تر ببینیم، باید از میان‌شان بگذریم.