شهروند| تیمی که از بی‌تجربگی‌اش در اولین حضور در جام‌جهانی ضربه خورد، بعد از وقوع انقلاب‌اسلامی دچار تغییرات زیادی شد. تعطیلی موقت فدراسیون فوتبال، انسجام قبلی را از بین برد و تیمی جوان راهی هفتمین دوره جام‌ملت‌های آسیا در کویت شد. بلای بدتر اما در جریان بازی‌ها رخ داد؛ جایی که ملی‌پوشان کشورمان درست در روز بازی با بنگلادش، خبر تجاوز عراق به خاک کشورمان را شنیدند؛ هرچند روحیه خود را حفظ کردند و با وجود 2 تساوی در 2 بازی اول با سوریه و چین با 7 گل بنگلادش را شکست دادند و پس از برتری 3 بر 2 کره‌شمالی به‌عنوان تیم اول گروه 5 تیمی به نیمه نهایی راه یافتند.  روحیه ضعیف که حاصل شنیدن اخبار بد از جنگ در داخل بود، اجازه درخشش مقابل کویت در نیمه‌نهایی را گرفت. ما درنهایت ناباوری در رقابتی با گل دقیقه 90 حسین فرکی، 2 بر یک به طلایی‌ترین نسل کویت باختیم. بازیکنان تیم‌ملی به شکل عجیبی در این بازی ناهماهنگ ظاهر شدند و شکست مقابل کویت، راه را برای برتری دیگر تیم‌های عربی که زمانی آرزوی تساوی مقابل ما را داشتند، باز کرد. به‌هرحال یک شکست تلخ را نصیب بردیم و سنت تبعید شدن به بازی رده‌بندی پس از شکست در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا را پایه‌ریزی کردیم. برتری 3 بر صفر بر کره‌شمالی در بازی رده‌بندی با 2 گل فرکی و یک گل بهتاش فریبا، حتی حکم مرحم روی زخم را هم نداشت چون وضع داخلی کشور به دلیل جنگ اسفبار گزارش می‌شد. به نظر می‌رسید یک مقام سومی، کمترین حق تنها آسیایی حاضر در جام‌جهانی 1980 باشد. در جامی که کویت برتری 3 بر صفر در فینال مقابل کره‌جنوبی را با حضور در جام‌جهانی 1982 و به جنجال کشاندن جدال با فرانسه پلاتینی امتداد داد، سهم ما یک مقام سوم دیگر بود. حجازی در دروازه، دینورزاده در دفاع و عبدالرضا برزگری در خط میانی ستاره‌های تیم ما بودند. پشت خط مانده‌های جام‌جهانی 1978، می‌توانستند با رقم‌زدن یک قهرمانی شیرین به سبک خود افسانه‌سازی کنند اما بدشانسی آوردند و درنهایت ایران پس از 3 قهرمانی متوالی، تاج قهرمانی جام ملت‌های آسیا را به رقیب ناخوانده‌ای به نام کویت واگذار کرد؛ کویتی که با فیصل الدخیل می‌درخشد اما درست مانند ما از همان زمان تا همین الان موفق به حضور در فینال معتبرترین جام ملی قاره‌ای نشده است.