شهروند| در روزهایی که کشورمان در کمرکش جنگ کلاسیک خاورمیانه با عراق می‌سوخت، معدود تلویزیون‌های سیاه و سفید خانه‌های ایرانی با تأخیر البته زیاد، نماهایی از یکی از بهترین تیم‌های ملی تاریخ کشورمان را نمایش می‌داد.
چنگیز، برادران بیانی، درخشان، رضا احدی (یکی از اولین لژیونرهای تاریخ فوتبال ایران بعد از انقلاب)، پنجعلی، عربشاهی و حمید علیدوستی، تحت‌نظر ناصر ابراهیمی، یک تیم قدرتمند به لحاظ بازی تیمی و فردی را برای جام‌ملت‌های‌ آسیا در‌ سال 1984 تدارک دیده بودند. تیم‌ملی ما پس از 2 پیروزی 3 بر صفر و 2برصفر در دو بازی اول خود در گروه دوم، تساوی بدون گل با هند و یک-یک مقابل سنگاپور را تجربه کرد و در روزهای محاسبه 2 امتیاز برای هر پیروزی، هم‌امتیاز با چین به‌عنوان تیم دوم راهی نیمه‌نهایی و جدال با عربستان شد. گل شاهرخ بیانی، سودای اولین حضور در فینال جام‌ملت‌های ‌آسیا از‌ سال 1976 تا آن ‌سال را به‌وجود آورد اما دیگر بیانی تیم (شاهین) در دقیقه 88 گل به خودی زد تا برای اولین‌بار در تاریخ جام ملت‌های آسیا، 2 برادر در یک بازی برای خود و حریف گل بزنند!‍
اولین قسمت درام شکست‌های ما مقابل طلایی‌ترین عربستان تاریخ در پایان 120دقیقه تلاش شکل گرفت؛ جایی که پس از گل شدن هر 3پنالتی اول 2تیم و پنالتی چهارم عربستان، محمد پنجعلی، پنالتی خراب کرد و با گل شدن ضربه بعدی عرب‌ها، رویای تیم طلایی نابود شد. شکست در ضربات پنالتی بازی رده‌بندی با کویت، حال فوتبالی را که برای شاد کردن مردم جنگ‌زده به قهرمانی در معتبرترین جام ملی آسیا نیاز داشت، بدتر کرد. جالب این‌که 12‌سال بعد، مسیر نیمه‌نهایی و رده‌بندی جام ملت‌های آسیا پیموده شد. ما درست مانند جام ملت‌های‌ آسیا در‌ سال 1984 در ضربات پنالتی نیمه‌نهایی جام‌ملت‌های آسیا در‌ سال 1996 به عربستان باختیم اما این‌بار در رده‌بندی، کویت را بردیم. یک تفاوت دیگر هم وجود داشت؛ اگر‌ سال 1984، شاهین بیانی دروازه خودمان را باز کرد،‌ سال 1996 این جمال قندور، داور مغرض مصری بود که به ایران اجازه صعود نداد.