مریم حسینی‌نیا کار‌شناس ارشد پژوهش علوم اجتماعی

تابو زمانی شکسته شد که فیلم «هیس! دختر‌ها فریاد نمی‌زنند» اکران شد. اکثریت در مقابل پرده‌هایی نشستیم که از دردی سخن می‌گفت که تا پیش از اینها هم بود ولی جزء لایه‌های زیرین و مگوهایی بود که صحبت کردن درباره‌اش با «وای آبرویمان» عجین شده بود. همین بود که بیشترین اطلاعات اگر هم بود، درخصوص پس از واقعه بود. بعد از تعرض و بعد از شکسته شدن دیوار اعتماد و خوش‌بینی کودکان. تنها داشته‌هایمان آمارهایی بود که از جسارت تعداد اندکی از قربانیان و خانواده‌هایشان حکایت می‌کرد؛ جسارت بازگو کردن و تلاش برای دوباره ساختن دیواری که شاید به این راحتی‌ها احیا نشود.
ولی اجازه دهید در ورطه آمار و اطلاعات نیفتیم. هدف از نگارش این سطور اعلام تعداد قربانیان نیست. هدف بیان کردن انواع کودک‌آزاری نیست. هدف حتی این نیست که بیان شود براساس مطالعاتی مشخص‌شده زمان مراجعه ۷۹‌درصد قربانیان دختر به مراجع قانونی نسبت به زمان وقوع تعرض، بسیار دیر است اما زمان مراجعه پسران آسیب‌دیده به مراتب سریع‌تر از دختران است. حتی نمی‌خواهم از مناطق وقوع جرم، نوع آن، رده سنی، تعداد دفعات، زمان وقوع تعرض بر حسب فصول ‌سال و تعداد مرگ‌ومیر حرفی بزنم و البته که نمی‌خواهم ابیوز(سوءرفتار) را قربانی شرایط اجتماع نشان دهم و از وضع آنومیک جامعه پرده بردارم و بحران را در حد اختلالات روانی، عاطفی و جنسی فرد متعرض تقلیل دهم و...
بلکه می‌خواهم خواهش کنم در اولین فرصتی که پشت سیستم کامپیوترتان نشستید یا اینترنت گوشی‌تان‌ را روشن کردید، این آدرس
(http://www.aparat.com/v/1Qm2s) را تایپ کنید و فیلم آموزشی را ببینید و البته به کودکانتان نشان دهید. این فیلم به کودکان یاد می‌دهد که چگونه از خود در برابر آزار جنسی محافظت کنند. در این بین به آنها این موضوع را گوشزد کنید که در این دنیا کسی به اندازه شما مراقبشان نیست و تنها شما و همسرتان مأمن امن زندگی آنهایید.
[email protected]