حسین جمشیدی – شهروند| جوان ایرانی که قبل از تولد 18 سالگی‌اش موفق شد طلای بازی‌های آسیایی 2014 را بر گردن بیاویزد،‌ به راه موفقیت‌آمیز خود بعد از این رقابت‌ها نیز ادامه داد تا جایی با کسب طلای مسابقات گرندپریکس مکزیک حدود 10 روز قبل از سوی فدراسیون جهانی لقب سونامی تکواندوی ایران را در کنار نام خود دید. انتظار می‌رود این جوان با ادامه این روند بتواند افتخارات زیادی کسب کند اما خودش معتقد است اصلا به رکوردشکنی و تعداد مدال‌هایی که به دست می‌آورد،‌ فکر نمی‌کند. در ادامه گفت و گوی «شهروند» را با فرزان عاشورزاده می‌خوانید:
 ‌ از جام‌جهانی تکواندو شروع کنیم که گفته می‌شود اجحاف زیادی در حق ایران شده است.
مکزیکی‌ها واقعا ما را در این رقابت‌ها اذیت کردند. ما توانستیم با برتری مقابل کره در مرحله گروهی شایستگی‌هایمان را ثابت کنیم اما در نیمه نهایی تیم میزبان کارهای ناشایستی را انجام داد تا ما را شکست دهد. آنها   سیستم‌های الکترونیکی را که تا روز قبلش کار می‌کرد را از کار انداختند تا مسابقه با رأی دستی داوران برگزار شود،‌ اتفاقی که 7،‌ 8 سالی است در تکواندو رخ نداده است.
  پس حق ایران را در این رقابت‌ها قهرمانی می‌دانی؟
حتی تماشاگران مکزیکی نیز از کارهایی که مسئولان تیمشان انجام می‌دادند،‌ خجالت کشیده بودند و تیم‌های دیگر نیز از ما حمایت می‌کردند. آنها مقابل ما آن‌قدر از نظر بدنی تخلیه شدند که مقابل روسیه در فینال کاری از پیش نبردند و البته نمی‌توانستند کارشکنی‌هایشان را دوباره تکرار کنند. قطعا حق ایران حضور در فینال و قهرمانی بود.
 ‌ خودت هم در راه کسب سهمیه المپیک توانستی امتیازات خوبی جمع کنی. دراین‌باره صحبت کن.
خدا را شکر که توانستم در گرندپریکس مکزیک طلایی باشم و امتیاز کامل را بگیرم. البته این پایان کار نیست زیرا باید همین روند را در سال‌های آینده نیز ادامه دهم تا به سهمیه المپیک برسم که اهداف بسیار بزرگی در آن دارم. تمام هدف یک ورزشکار کسب طلای المپیک است.
 ‌ با روندی که در پیش گرفتی انتظار می‌رود رکوردهای زیادی را جابه‌جا کنی زیرا سال‌ها می‌توانی برای ایران مدال کسب کنی...
من به رکورد و اینطور بحث‌ها فکر نمی‌کنم و به دنبال این هستم که در هر مسابقه‌ای که شرکت می‌کنم،‌ بهترین نتیجه را بگیرم. همین که کادرفنی به من اعتماد کرده و براساس شایستگی نفراتش را انتخاب می‌کند، نه سن و‌سال باید خدا را شکر کنم.
  البته برخی معتقدند شاید به سن کمی که داری، خیلی زود غرور باعث افت تو شود. این مسأله را قبول داری؟
اصلا اینطور نیست. من هر مدالی را که تا الان گرفتم فراموش کردم. امیدوارم خداوند کمکم کند تا بتوانم افتخارات بیشتری کسب کنم. در کاروان ایران در بازی‌های آسیایی جوانترین ورزشکار بودم اما توانستم به مدال طلا برسم،‌ پس با کسب تجربه‌های بیشتر می‌توانم به راهم ادامه دهم.
 ‌‌هادی ساعی پرافتخارترین تکواندوکار المپیکی ایران است،‌ تاکنون خودت را با او مقایسه کرده‌ای؟
من فقط افتخارات‌هادی ساعی را دیدم و شنیدم اما هیچ‌وقت خودم را با او مقایسه نمی‌کنم زیرا اصلا افتخارات من با او قابل مقایسه نیست. من اولین یا حتی دومین مدالی را که ساعی در المپیک گرفت یادم نمی‌آید،‌ پس چطور می‌توانم خودم را با او مقایسه کنم؟ پس بهتر است چنین افرادی را الگوی خودم قرار دهم تا دنبال رکورد نباشم. از شما هم خواهش می‌کنم این مقایسه ناصحیح را انجام ندهید.
 ‌ در شمال ایران زندگی می‌کنی،‌ از حمایت مسئولان شهرت راضی هستی؟
من در یک شهر کوچک زندگی می‌کنم و به این مسأله عادت کرده‌ام. مردم سلمانشهر واقعا برایم سنگ تمام گذاشته‌اند و بعد از هر رقابتی آن‌قدر مرا تشویق می‌کنند که شرمنده‌شان می‌شوم اما از نظر امکانات،‌ هیچ چیزی در این شهر برای من وجود ندارد. دیگر با برخوردی که مسئولان با من داشته‌اند،‌ بی‌خیال شهرم شده‌ام. به نظر می‌رسد مسئولان شهر کسر شأنشان می‌شود که از یک جوان 18ساله حمایت کنند.