38سال پیش در چنین روزی، برابر 20 خرداد 1360 خورشیدی، مجلس شورای اسلامی بررسی عدم کفایت سیاسی ابوالحسن بنیصدر را آغاز کرد. با پیروزی انقلاب اسلامی، بنیصدر در دولت موقت و سپس شورای انقلاب مشغول به کار شد، تا این که 5 بهمن 1358 در جریان انتخابات ریاستجمهوری با کسب 11میلیون رأی - 76درصد آراء - بهعنوان نخستین رئیسجمهوری ایران برگزیده شد. علاقه بنیصدر به لجبازیهای سیاسی و نگاه بالا به پایین او باعث شد از همان روزهای نخست وارد دعواهای بیحاصل سیاسی با نهادهای انقلابی علیالخصوص مجلس شورای اسلامی شود. پروسه فرسایشی انتخاب نخستوزیر نشان داد که بنیصدر به پشتگرمی 11میلیون رأیی که آورده قصد تعامل با هیچ گروه رقیبی را ندارد. آغاز جنگ تحمیلی و تصمیم امام خمینی (ره) برای واگذاری فرماندهی کل قوا به رئیسجمهوری نیز موجبات فروکش کردن عطش قدرتطلبی بنیصدر را فراهم نکرد. نهایتا قائله ضد انقلاب درسال 60 و حمایت تلویحی رئیسجمهوری از اغتشاشات بنیصدر را پلهپله به سقوط سیاسی نزدیک کرد. سقوطی که 31 خرداد 1360 با رأی مجلس به عدم کفایت سیاسی او رقم خورد.