زینب رحیمی | محیط‌زیست ایران گرچه زخم‌های بسیاری بر سینه دارد و از درد آب، خاک و هوای ناپاک به خود می‌‏پیچد، اما من در این فرصت کوتاه می‌خواهم در مورد معضلی که کمتر به چشم می‌آید، اما اثرات بسیاری ‏از خود به جای می‌گذارد حرف بزنم. زخمی که بر خلاف تصورات ما تاثیرات بلندمدتی روی مغز، قلب و ‏حتی بقای نسل ما دارد. بحرانی که هنوز به واسطه جهان سومی بودن در اولویت ما قرار نگرفته است. ‏این دیو خاموش «آلودگی هوا» نام دارد.
در زمستان کوه‌ها را ابر غلیظی در برمی‌گیرد. این یک پدیده طبیعی نیست، دستپخت ما انسان‌هاست ‏برای زمین. دستپختی که دامان خودمان را هم گرفته است. اما سوال اصلی آن است که آیا این غول ‏آلودگی که هر روز پروارتر می‌شود و سایه می‌گستراند روی شهرهای زیبای ایران، مُردنی نیست؟ ‏شکست خوردنی نیست؟
هر دیوی رفتنی است حتی اگر دیو بزرگ آلودگی هوا باشد. به شرط آگاهی و به شرط مطالبه. به شرط ‏آنکه تک‌تک ایرانیان بدانند که هوای پاک سهم و حق آنهاست. به شرط آن‌که بدانیم دیو بزرگتری به نام ‏‏«رانت» پشت دیو آلودگی هوا پنهان شده است. باید صاحبان ثروت و به تبع آن قدرت را از پشت دیو ‏آلودگی هوا بیرون کشید. این رویای دست یافتنی محقق نمی‌شود مگر به شرط آگاهی مگر به شرط ‏مطالبه.
راهش کدام است؟ قانون. از دولتمردان و مقامات در هر رده و پستی بخواهیم که به «قانون» پایبند ‏باشند. خواسته کوچکی به نظر می‌رسد، اما سالی که گذشت نشان داد که پایبندی به قانون کار هر کسی ‏نیست و مرد کهن می‌خواهد. تنها به بخش کوچکی از قانون‌گریزی‌ها، در ماه‌های گذشته اشاره می‌کنم ‏تا برایمان قطعی و مسجّل شود که خیلی‌هامان از قانون فقط «حرف» می‌زنیم‎.
‎- ‎تعویق ماده 11 قانون آیین‌نامه ماده دو قانون هوای پاک (به سفارش صنعت ثروتمند موتورسیکلت ‏کشور که دهه‌هاست با تولید بی‌کیفیت‌ترین محصول در ایمنی و محیط‌زیست، جان مردم را به خطر ‏می اندازند.)‏
‎- ‎لغو مصوبه از رده خارج کردن خودروهای فرسوده به ازای شماره‌گذاری سه خودرو (به سفارش ‏صنعت خودروسازی کشور که با رانتی بی‌بدیل به قدرتی بی‌مانند در کشور بدل شده است.)‏
‎- ‎حذف مصوبه از رده خارج کردن خودروهای سنگین (به سفارش صنعت ثروتمند و قدرتمند ‏خودروسازی)‏
‎- ‎حذف بودجه خرید فیلتر دوده برای اتوبوس‌های کارکرده توسط شورای شهر تهران