فریبرز  عسگری  سرمربی سابق تیم‌ملی تکواندو

تکواندوی ایران سال‌هاست در مسیر رشد و توسعه قرار گرفته است. کسب 4 مدال از 4 وزن در مسابقات جایزه بزرگ توسط تکواندوکاران ایرانی نتیجه‌ای نیست که بتوان به راحتی از آن گذشت؛ با پیگیری مسابقات گرند پریکش، به خوبی می‌توان متوجه شد سطح این رقابت‌ها بسیار بالا بود و حذف قهرمانان بزرگ جهان در مراحل ابتدایی گواهی بر این ادعاست. زمان خوشحالی است وقتی 4 تکواندوکار ایرانی با یک طلا، یک نقره و 2 برنز امتیازات خوبی را در انبار خود ذخیره کردند ولی نباید تصور کرد که به خط پایان رسیده‌ایم. حریفان به‌قدری امتیازاتشان به یکدیگر نزدیک است که تا رقابت پایانی برای راهیابی به المپیک نمی‌توان به حضور در المپیک ریو دل خوش کرد.
از سویی دیگر، کار هوگوپوشان ایرانی در مکزیک نیز به پایان نرسیده و آنها باید خیلی زود ریکاوری ذهنی کرده و آماده حضور در جام‌جهانی شوند. باید به کسب نتایج ارزشمند و خوب در جام‌جهانی نیز امیدوار بود زیرا تکواندوی ایران سیر صعودی را درپیش گرفته و بعد از راضی نکردن عموم مردم در یکی، 2‌سال اخیر می‌خواهد قدم در راه موفقیت‌آمیزی بگذارد. بازی‌های آسیایی آغاز این راه بود و باید المپیک 2016 پایان این راه برای تکواندوی کشورمان باشد تا یک نتیجه تاریخی را در ریو شاهد باشیم.
شرایط و قوانین جام‌جهانی برای این دوره تفاوت کرده و پیش‌بینی نتایج این رقابت‌ها کمی سخت است اما می‌توان به موفقیت ایران در میدان نیز امیدوار بود. کلام آخر این‌که هدف اصلی تکواندوی ایران باید المپیک 2016 باشد و حتی به مسابقات جام‌جهانی به چشم یک دیدار تدارکاتی نگاه شود زیرا خسارت دادن بابت این رقابت‌ها به مقام‌هایی که در آن به دست می‌آید، نمی‌ارزد. نباید تکواندوکاران را به خاطر کسب نتیجه در جام‌جهانی زیر فشار گذاشت و در صورت کسب نتیجه نه چندان خوب نیز به آنها خرده گرفت.