سحاب شکیبا| ذوقزده پخش یک برنامه با استانداردهای قابلقبول نیستیم. بهتر از هرکسی هم میدانیم که «عصرجدید» پر از نکتههای مثبت و ایرادها در کنار هم است. ولی مهمتر از همه اینها، نه کشف استعداد است -که جامعه ما آنقدر متکثر نیست که برای هر استعدادی جای خالی کشفنشدهای وجود داشته باشد!- و نه معرفی چهرههای تازه به مردم، بلکه مهمترین دستاوردِ این هزینهای که برای عصرجدید میشود، جذب مخاطب برای رسانه ملی است. رسانهای که جز چند برنامه انگشتشمار راهی برای قلابکردن بینندگان ندارد، برابر همه رقیبان مجازی و ماهوارهایاش دست تسلیم بالا آورده و حالا عصرجدید میتواند سکوی پرشی برای آن باشد. اما... اما شرط دارد!
اساسا این جنس برنامه در همهجای دنیا «زنده» نیست، چون نمیتوان ریسک کرد و استاندارد و ریتم برنامه را به دلیل حفظ جذابیت آنی به خطر انداخت. اما برنامه ضبطی در صداوسیمای ما مجالی میشود برای برخی سختگیریهای قبل پخش، ممیزیهای غیر ضروری و دردسرهایی که همه از آن خبر داریم. نمونهاش شیوه ممیزی اجرای شرکتکنندهای که قرار بود با موسیقی روپایی بزند و آنچه ما دیدیم، تدوین به همریختهای از حرکات نامفهوم و اسلوموشن بود و آخرسر، داوران هیچ مخالفتی با این اجرای از نظر ما عجیب، نداشتند! یا دختری که جملهها را از انتها به اول میخواند، بدون پاسخ به سوال آریا عظیمینژاد و گرفتن هدیه اسپانسر بهکل از روند برنامه کنار گذاشته شد. حاشیههایی که میتوانست به جذابیت و حقیقتنمایی برنامه بیشتر کمک کند و «قواعد ژانر» را به مخاطب ایرانی نشان دهد.