سیاوش باقی| اکران دیدار پرسپولیس با کاشیما آنتلرز ژاپن در سینماها اتفاق خوشایندی است. این هم خودش راهی است تا خانواده‌ها بتوانند در کنار هم بنشینند، فوتبال تماشا کنند و هیجان‌شان را بروز بدهند. کسانی که معتقدند خانواده‌ها نباید به ورزشگاه بروند چون تماشای فوتبال برایشان نامناسب است، همین که به حضور زنان در سالن‌ها رضایت می‌دهند هم مایه خوشحالی است. این‌که برای همین اکران هم مدت‌ها باید کلنجار رفت و با گرفتن مجوزش به هوا پرید، عجیب است. هنوز کسی متوجه نشده که اکران فوتبال در سینما چرا ممکن است خطرناک یا مضر باشد که برای دادن مجوزش این همه خست به خرج داده می‌شود. بالاخره مردم راضی، سینمادار راضی، چرا باید کسی معترض باشد.
اما در این اکران‌ها یک نکته مغفول واقع شده است و آن هم حق فوتبال از درآمد پخش سینمایی است. این‌که فوتبال با بلیت 30هزار تومانی در سینما نمایش داده شود و سرجمع چند‌میلیون یا چندصد‌میلیون در یک اکران درآمد داشته باشد، شاید نسبت به هزینه‌های یک باشگاه مثل پرسپولیس عددی نباشد، اما از یک جایی باید جلوی بی‌قاعدگی و رفتار هردمبیل را گرفت. فوتبالی که سینمادار نشان می‌دهد با میلیاردها تومان هزینه و زحمت بسیار به دست آمده. پرسپولیس –یا پرسپولیس نوعی- کلی زحمت کشیده تا به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیده. این حق طبیعی باشگاه است که بخواهد درصدی از درآمد محصول خود را، هرچند ناچیز، به دست بیاورد تا بتواند با آن برنامه‌ریزی کند و هزینه‌هایش را بپردازد. فوتبالی که در سینما پخش می‌شود هم مثل فیلم سینمایی یک محصول است و باید بابت خریدش پولی داد. سینماداران همان‌طور که سهم خود را از فروش فیلم سینمایی کم می‌کنند و بقیه‌اش را به تهیه‌کننده و فیلمساز می‌دهند، این‌جا هم باید به قاعده رفتار کنند و سهم صاحب فوتبال را بدهند؛ می‌خواهد باشگاه باشد یا تیم ملی. گیرم در زمان بازی‌های جام‌جهانی یا جام ملت‌ها یا دیدارهای حساس لیگ قهرمانان کسی به کسی نیست و می‌شود بازی‌ها را رایگان پخش کرد، در کافه و سینما. اما این‌جا پای باشگاهی در میان است که برای هر ریال درآمد پدرش درمی‌آید. اگرچه همه به حاضری‌خوری و ندادن حقوق فوتبال عادت کرده‌اند؛ از تلویزیون که سال‌هاست به روی مبارکش نمی‌آورد و از نمایش‌دادن محصول فوتبال چه باشگاهی و چه ملی بهره‌مند می‌شود تا همه آنهایی که کنار سفره فوتبال نشسته‌اند. همین امروز سامانه‌هایی هستند که بازی‌های باشگاهی را مفت و مجانی به نمایش می‌گذارند و بابتش از آگهی و منابع دیگر سود می‌برند، اما ریالی به فوتبال برنمی‌گردانند. با توجه به بی‌توجهی مسئولان سازمان لیگ و فدراسیون و حرفه‌ای نبودن مدیران باشگاه‌ها، چنین اتفاقاتی عجیب نیست، اما قرار است این روند تا کی ادامه داشته باشد. برای گرفتن سهم فوتبال از تلویزیون و سایت‌های فوتبالی شاید بالاخره زور AFC کارگر بیفتد و بتواند مثل بازسازی استادیوم آزادی، کار انجام‌نشدنی را شدنی کند. اما بقیه‌اش با مدیران فوتبال است و انصاف سینماداران و همه کسانی که از درآمد فوتبال سهم می‌برند. نوشتن و اصرار بر این مسائل هم شاید در ظاهر بیهوده باشد و صدا به جایی نرسد، اما کار را باید از جایی شروع کرد. باید گفت و نوشت و فشار آورد. معلوم است که تا فشار و زور نباشد کسی حاضر به پرداخت نیست. اما قبل از آن باید به مدیران فوتبال نهیب زد که عزیزان! حق‌تان اینجاهاست و حواس‌تان نیست.