این که آغازگر راهی تازه و نو در سینمای اجتماعی ایران باشی و آثارت هم توجه منتقدان را به خود جلب کند و هم اشتیاق مخاطب عام را برانگیزد، اما نزدیک به 30 سال بیکار و دور از عشق‌ات یعنی سینما بمانی، جلای وطن نکنی، اما اجازه هنرنمایی هم نیابی، حتماً اگر دق کنی و بمیری کسی ملامتت نخواهد کرد. فریدون گله، چنین بود و هنگامی که سی‌ام مهر 1384 وقتی که 65 سال بیشتر نداشت، در متل قو سکته کرد و مرد، کسی ملامتش نکرد. گله فرصت زیادی پیدا نکرد؛ «شب فرشتگان»، «کافر»، «دشنه»، «زیر پوست شب»، «مهرگیاه»، «کندو» و «ماه عسل» تمام ذوق‌آزمایی او در سینما به عنوان یک کارگردان مولف بود، اگر فیلمنامه‌هایی که برای دیگران نوشت را فاکتور بگیریم. به برخی سینماگران جوان و علامه دهر امروزی که بعد از ساختن دو فیلم معمولی احساس اورسن ولز بودن بهشان دست می‌دهد باید گفت گله پایه آکادمیک سفتی هم داشت و از دانشکده ادبیات مشهد به دانشگاه هنرهای دراماتیک نیویورک رفت و فارغ‌التحصیل بازگشت. و افسوس که سینما، گله را از دست داد.