خسرو نصیری سرپرست فدراسیون هندبال

خاطرم هست همین چند روز پیش در حال رانندگی بودم. به یکی از چهارراه‌های شلوغ و پرترافیک رسیدم. موتورسواری را دیدم که کاملا از روبه‌روی من آمد و می‌خواست از میان جمعیت عبور کند. برخورد کوچکی بین خودروام و موتورسوار به وجود آمد. موتورسوار با تندخویی و بداخلاقی موتورش را پارک کرد و کنار خودروام آمد. بعد با تندخویی افزون‌تر گفت: مگر چشم نداری؟! او اصلا متوجه این موضوع نبود که تخلف قطعی را خودش مرتکب شده است. من هاج و واج مانده بودم و فقط به پرخاش‌های او گوش می‌دادم تا این‌که خودروای از پشت سر آمد و با او بحث کرد. راننده خودرو گفت: تو از جهت خلاف و یک‌طرفه آمده‌ای و مرتکب اشتباه شدی. برخوردت با راننده بی‌تقصیر کار درستی نیست. این خاطره مثال بارزی برای تندخویی‌های موجود در جامعه ما است. کسی که مرتکب اشتباه شده با فرار به جلو، شما را مقصر می‌داند و با لحنی طلبکارانه به خاطر اشتباهات انجام نداده محکومتان می‌کند. چنین برخوردهایی نشان می‌دهد ما زمینه‌های لازم برای پذیرفتن اشتباه و کوشش برای رفع آن را در خود و جامعه ایجاد نکرده‌ایم. وقتی در موقعیت بالا قرار گرفتم، تعجب سراسر ذهنم را درنوردید. نمی‌دانستم در چنین شرایطی بهترین عکس‌العمل چیست؟ برخوردهای روزانه هرکدام از ما نشان می‌دهد گذشت و مهربانی تا حدود زیادی از میان ما رخت بسته و تندخویی میان ما صفتی شناخته شده و بارز است. به نظر می‌رسد زندگی ماشینی و ناهماهنگی وضع اقتصادی مردم با نیازهایشان، اوضاع را نابسامان و پرهیاهو کرده است. این دو موضوع بر وضع فرهنگی جامعه ما تاثیر گذاشته است. رحم کردن میان ما به فراموشی سپرده شده و دوستی‌های قدیم، دیگر وجود ندارد. در چنین شرایطی افراد جامعه نفع فردی را به نفع جمعی ترجیح می‌دهند و در جهت رسیدن به منافع‌شان از هیچ کوششی دریغ نمی‌کنند. گویی دیگر برای حضور و در کنار هم بودن زمانی نداریم. این اتفاقات نشان می‌دهد زندگی صنعتی ما را از خودمان دور کرده است. همه برای رسیدن به مقصد عجله دارند و دیگران را اسیر تیر پرخاش خود می‌کنند. برای رسیدن به جامعه‌ای زیبا باید استرس‌ها را به حداقل برسانیم. من به عنوان یکی از مدیران ورزش کشور می‌خواهم به همه پیشنهاد دهم برای جلوگیری از افزایش فشارهای روانی، ورزش کنند. ورزش یکی از عواملی است که روح و روان آدمیان را آرام می‌کند. ورزش به ما احترام را می‌آموزد. فشارهای بدنی که ورزشکاران تحمل می‌کنند معمولا به آنها صبر و بردباری را می‌آموزد. روحیه آدم‌ها با ورزش تلطیف می‌شود. ورزش کردن علاوه‌بر فراهم‌آوردن سلامت جسم، روح را هم جلا می‌دهد. درست به همین خاطر صبر و احترام میان ورزشکاران بیشتر از کسانی است که از ورزش رویگردان هستند. من و همکارانم در فدراسیون هندبال سعی می‌کنیم در خلال کلاس‌های مربی‌گری و سایر جلساتی که با حضور ورزشکاران برگزار می‌شود به مسائل اخلاقی و اجتماعی اشاره ‌کنیم. اجتماعی بودن و در گروه‌ها حضور داشتن از جمله ویژگی‌های ورزشکاران است. سعی ما هم آن است که وضعیت را بهبود بخشیم. با این وجود زور جامعه در بسیاری از موارد از جامعه ورزشکاران بیشتر است به همین خاطر گاهی اوقات شاهد بداخلاقی در میادین ورزشی هستیم.