شهروند| زمانی هواداران استقلال و پرسپولیس برای تماشای «دربی سرخابی» سو می‌گرفتند سمت ورزشگاه «امجدیه» و تنگ هم می‌نشستند برای تماشای هنرنمایی ستاره‌هایی مثل «صفر ایرانپاک» و «غلامحسین مظلومی» دو تن از بهترین مهاجمان تاریخ فوتبال ایران که حالا هیچ‌کدام در بین ما نیستند.
مظلومی بزرگ، «سر طلایی» فوتبال ایران درست در آستانه دربی جاودانه شد تا هفتاد و نهمین تقابل سنتی سرخابی‌ها برای همیشه آمیخته با نام او در تاریخ این رقابت باشکوه ثبت شود.
برای دربی 79 دغدغه اهالی فوتبال تغییر چندانی نکرده است؛ همه همچنان در انتظار دیدن فوتبال هجومی و زیبا از دو تیم و در نهایت ثبت پیروزی هستند. تساوی‌های بدون گل پی‌درپی سوهان روح شده و دیداری را که باید یکی از زیباترین و مهم‌ترین بازی‌های باشگاهی قاره آسیا باشد تبدیل کرده به شیری بي‌یال و دُم و اشکم! مشکل دربی‌های اخیر بیشتر این بوده که سرمربیان دو تیم خصوصا وقتی پای «امیر قلعه‌نوعی» وسط باشد بیشتر از این‌که به پیروزی بیندیشند به خاطر تبعاتی که باختن در دربی برایشان خواهد داشت، ترجیح می‌دهند در درجه اول به نباختن فکر کنند. پس دربی اولین و مهم‌ترین ضربه را قبل از این‌که حتی شروع شود از سرمربیان و تصمیم‌گیرندگان دو باشگاه سرخابی می‌خورد. در این میان قلعه‌نوعی و درخشان دغدغه‌ای فراتر هم دارند و آن حفظ رکورد شکست‌ناپذیری در دربی است. رکوردی که سرمربی استقلال به قیمت تساوی‌های پی‌درپی برای خودش به ثبت رسانده و درخشان هم در معدود دربی‌هایش به استقلال نباخته است. نکته ویژه دیگری که در مورد دربی همواره صادق بوده، استقبال پرشور هواداران سرخابی از آن است. در روزهای بي‌تماشاچی فوتبال ایران، دربی بابت این‌که می‌تواند هواداران بسیاری را به ورزشگاه بکشاند و رونق موقتی به فوتبال کشور بدهد قابل اعتنا و ستایش است. اگرچه دربی‌های این روزها به دلایل بسیار رونق و شکوه دربی‌های گذشته را ندارند اما در هر صورت دربی، دربی است و برد و باخت در آن اهمیت ویژه‌اش را همواره نشان می‌دهد.
سوال؛ اگر دری به تخته خورد و دربی برنده داشت، آن تیم خوشبخت استقلال خواهد بود یا پرسپولیس؟
در مورد این‌که کدام تیم پتانسیل فتح دربی را دارد هیچ‌گاه نمی‌توان نسخه مشخصی پیچید. نمی‌توان شرایط دو تیم را مقایسه کرد و با توجه به مولفه‌های موجود حکم به برتری یکی از دو تیم داد. به‌عنوان مثال حالا که استقلال مهره‌های کارآمدتر، جایگاه بهتر در جدول، ملی‌پوشان بیشتر و حاشیه‌های کمتری دارد الزاما نمی‌تواند برنده دربی باشد. وقتی نقبی به چند دربی قبل بزنیم که استقلال بازی 2 بر صفر برده را با نتیجه 3 بر 2 به پرسپولیس 10نفره واگذار کرد دست‌مان می‌آید که پیش‌بینی‌های معمول فوتبال در مورد دربی کارکرد قطعی و صد‌درصد ندارد. بر این اساس می‌توان این‌طور پیش‌بینی کرد که اگر تیم‌ها احتیاط و بازی بسته را از دستور کار خارج کنند (که بسیار بعید است) آن وقت برتری استقلال برای بردن تکیه به تجربه نفرات ملی‌پوش و دربی‌بازش است و پرسپولیس نیز می‌تواند از انگیزه بالا و ناشناخته توان روانی نفرات جوانش در این بازی استفاده و موفق شود. دربی 79 تقابل دو‌ هافبک سال‌های پیش استقلال و پرسپولیس یعنی «قلعه‌نوعی»  و «حمید درخشان» است که اتفاقا روابط بسیار دوستانه‌ای هم با هم دارند. درخشان در بازی با سپاهان نشان داد که اگر تصمیم به ارایه فوتبال دفاعی داشته باشد، بعضا دست قلعه‌نوعی را هم از پشت می‌بندد. با این حساب برای زیباشدن دربی فقط باید امیدوار به حوادث باشیم!
برای دربی همواره باید نگاهی به تاریخچه این رقابت کرد و از اتفاقات مهم، نتایج خاص، گل‌های ویژه، آدم‌هایی که به ایفای نقش در صحنه این «تئاتر رویایی» و بسیاری مسائل ریز و درشت دیگر پرداخت اما در موقعیت فعلی یاد کردن از رفتگان سرخابی و کسانی که دیگر چشم از این دنیا بسته‌اند و نمی‌توانند سهمی حتی به اندازه بیننده‌ای معمولی از دربی داشته باشند الزامی می‌نماید. بسیاری از بزرگان استقلال و پرسپولیس از ناصر حجازی گرفته تا مهراب شاهرخی و در نهایت حالا غلامحسین مظلومی که خاکش هنوز گرم است.